Willem Hofman uit Winsum en Arjen Kwint uit Loppersum hebben gisteren met succes deelgenomen aan de uitverkochte Zeeuwse Kustmarathon.

Deze marathon die loopt van Burg Haamstede naar Zoutelande wordt omschreven als een van de mooiste maar ook als een van de zwaarste marathons van Nederland. Het parcours staat bekend om klimmen en dalen, wind in je haren, zout en een fantastisch uitzicht  op duin, strand en zee. Met als bonus een heldenontvangst in de Via Gladiola van Zoutelande: op de Finishlein in de Langstraat.

Het weer viel met 15 graden Celsius, een zonnetje en een licht windje alleszins mee. Willem noteerde een eindtijd van 4.41.28 uur. Arjen finishte na 5.22.30 uur. Zij werden hiermee bij de mannen 45 218e en 282e in een veld van 305 deelnemers. Een prestatie van formaat! Er kwamen uiteindelijk 1629 deelnemers over de finish.

Lees hieronder hun belevenissen

Foto`s  Elizabeth en Willem Hofman en Arjen Kwint
Bekijk hier het fotoalbum.

De Kustmarathon (verslag Arjen Kwint)

Zaterdag 5 oktober de dag van de kustmarathon in Zeeland. Voor het eerst voor mij een marathon in Zeeland, nog 4 provincies te gaan. Oorspronkelijk niet de bedoeling hier te lopen maar aangezien Marnix helaas zelf niet kon lopen had ik zijn startnummer overgenomen. Samen met Odette en hond Sepp op vrijdag richting Zeeland. Alvast lekker genieten van het strand en de zon. Ik had al snel door dat het uitmaakt of het eb of vloed is voor de kwaliteit van de ondergrond dus ik was benieuwd voor zaterdag.

De start in Burgh was pas om 12 uur dus kon ik rustig ontwaken in de ochtend. Met de pendelbus van Zoutelande naar de start ging voorspoedig waardoor ik wel twee uur voor de start al ter plaatse was. Willem had het wat slimmer aangepakt en kwam een uur later aan. Na de commerciële foto's gemaakt door Elizabeth liepen we rustig richting de startlein (geen typefout overigens). Ook hier weer wat foto's gemaakt en een beetje warm gelopen. Rond twaalf uur de start. Zelf startte ik wat achteraan en na 1,5 kilometer betekende dat tot stilstand komen waar we van straat het bos ingingen. Na een minuut weer door slingerend door een bos. Na 5 kilometer de eerste strandpassage. Er waren genoeg harde stukken dus kon ik lekker doorlopen. De wind was vandaag niet al te sterk dit stukje was het wat tegen maar dat was juist wel lekker. De zon zou namelijk de hele dag schijnen en dan kan het bij 15 graden in de luwte ook al snel warm aanvoelen. Het strand weer af en daarna richting de Oosterscheldekering. Allemaal asfalt dus. Ik wist dat het parcours de tweede helft het zwaarst zou zijn dus liep op een comfortabel tempo om ervoor te zorgen genoeg speling te houden. Dit ging best lekker, na de kering zakte mijn tempo wel iets weg. Dit moment had ik het met de wind in de rug best warm. Daarna het strand op. Het strand was best breed en je moest een aardig stuk door het mulle zand lopen om bij de zee te komen in de hoop daar een verhard stuk zand te krijgen. Elizabeth stond hier om me aan te moedigen en dat was natuurlijk een opsteker. Ook fijn dat er een verhard stuk was. Maar helaas na twee kilometer strand was het helemaal vloed en dat betekende alleen maar mul zand waar al vele lopers voor mij doorheen waren gegaan. Ik heb nog steeds lichte klachten aan mijn pezen in beide voeten dus dat liep even voor geen meter. Zolang ik mijn voet recht kan neerzetten heb ik er geen last van maar nu was het even afzien. Zo'n 5 kilometer in hoog wandeltempo er maar doorheen gegaan. Ook aan dit stuk strand kwam een eind. Nu de duinen in. Mijn rug en heupen voelde niet lekker meer. Ik kon niet meer lekker in een ritme komen en ook het steeds op een neer gaan hielp niet om lekker weer in een pas te komen. Maar we bleven doorgaan. De finish halen was toch echt het hoofddoel vandaag. Gelukkig waren er nog velen met mij die het lastig hadden en zo kom je dan ook nog in gesprek met andere deelnemers. Een geroutineerde loper met zijn 12de deelname stond even later zijn maaginhoud te legen in de struiken. Even bij hem gebleven tot er iemand van de organisatie bij was en weer door. Toch teveel zand in mijn schoenen. Een bankje opgezocht om dit uit mijn schoenen te krijgen en dan even goed nadenken hoe je een knoop uit je veters kan krijgen. Verder nog een aangrijpend levensverhaal van iemand die apetrots was dat hij überhaupt mee deed. Zo werd het een ook echt een belevenis. Publiek genoeg langs de kant die iedereen bleven aanmoedigen, echt heel erg leuk. Na Westkapelle de bocht om riching Zoutelande. Hier kwamen de hoogste duinen. De paden waren allemaal goed te doen alleen steeds weer omhoog en omlaag koste veel kracht. Ook moest je soms met een lange trap naar boven en beneden en bij menigeen sprong de kramp in de kuiten. Twee kilometer voor de finish nog een stukje over het strand. Nog lenig tussen strandpalen door :-) In Zoutelande de dijk weer op waar Odette me stond aan te moedigen. Nog 1 keer de dijk af en richting de finish en een ervaring rijker. Voor een toptijd hoef je hier niet te komen maar voor een uitdagend parcours met sfeer is dit echt een topmarathon. Ik heb genoten van begin tot eind ondanks dat het zeker niet vanzelf ging vandaag.

Kustmarathon 2024 overtreft al mijn verwachtingen (verslag Willem Hofman)

In een lijstje op internet zag ik een paar jaar geleden dat de Zeeuwse Kustmarathon qua deelnemersaantal, na Rotterdam, Amsterdam en Eindhoven, de vierde marathon van Nederland is. Naar verluidt zou het bovendien de zwaarste marathon zijn. Precies zoals de oprichter, de helaas veel te vroeg overleden Lein Lievense, het allemaal ooit bedacht en bedoeld heeft. De afgelopen jaren ben ik erachter gekomen dat ik marathons in de vrije natuur eigenlijk leuker vind dan stadsmarathons. Niet voor niets heb ik daarom alleen de Berenloop Marathon op Terschelling vaker dan één keer gelopen. De hoogste tijd dus om ook eens in Zeeland aan de start te verschijnen, toch een beetje de grote broer van de Berenloop. Daarbij was het de bedoeling dat ik met Marnix aan deze uitdaging zou beginnen. Maar Marnix moest vanwege een hardnekkige blessure helaas afhaken en dat vonden we beide heel erg jammer. Mijn eigen voorbereiding was ook niet van een leien dakje gegaan en de basis was daardoor erg smal, zeker voor deze marathon. De Kustmarathon is het hoofdonderdeel van een heel weekend sportief spektakel tussen Burgh-Haamstede op Schouwen en Zoutelande op Walcheren. Het koningsnummer vindt plaats op zaterdagmiddag. En dus reed ik al op vrijdag met mijn zus Elizabeth en haar vriendin Ellen naar ons onderkomen in Oostkapelle. Op zaterdagochtend werd ik door hen naar de start in Burgh-Haamstede gebracht. In de sporthal trof ik Arjen, die het startnummer van Marnix had overgenomen. Het zou een zonovergoten dag worden onder een staalblauwe lucht.

Nadat de klok van de Hervormde Kerk van Burgh twaalf keer had geluid, mochten de 2000 marathonlopers van start. Na ruim een kilometer door het dorp, sloeg de meute rechtsaf de natuur en al snel het bos in. Drie kilometer lang golfde het parcours op en neer en moest ik mee in het tempo van de lopers om me heen. Het bospad was namelijk maar zo'n drie lopers breed. Maar het tempo lag op 6.00 minuten per km en dat was prima. Eenmaal het bos uit beklommen we een duinrand en daalden we af voor de eerste sectie over het strand, welke ruim een kilometer lang was. Al met al een pittig begin. Vervolgens was het klimmen naar het begin van de Oosterscheldekering en dat betekende negen kilometer lang rechttoe rechtaan. Ideaal om nu echt lekker in het ritme te komen. Ik volgde het groepje van de hazen met streeftijd 4 uur 15. Het tempo op de kering lag op 5.35 minuten per km, omdat er volgens de hazen een buffer moest worden opgebouwd voor de tweede helft. We vlogen over werkeiland Neeltje Jans en naderden al snel Noord-Beveland, de eerste 15 kilometer waren achter de rug. Ik liet het groepje gaan en probeerde nog wat energie te sparen op de vier kilometer lange Veerse Gatdam. Want na km 20 wachtte opnieuw het strand en dit keer liefst zeven kilometer lang. Door het mulle zand was het eerst wel 800 meter naar de waterlijn, maar vervolgens volgden een paar prima strandkilometers. Het bleef echter niet goed ...

Van km 25 tot km 27 was het ploegen over schelpen, scheermessen en donkergrijs, opgespoten zand. Daarna door het mulle zand terug naar de duinen. Maar van even bijkomen was geen sprake, want de volgende drie kilometer van Oostkapelle naar Domburg gingen over ronduit slechte, half verharde wandelpaden met diverse steile stukken. Eigenlijk was de tank hier al leeg en niet alleen bij mij. Op de boulevard van Domburg werd het 30 km punt bereikt. Direct na Domburg volgt de Hoge Hil, waarvan de top werd bereikt na een klim en een steile trap. Deze boven de andere duinen uitstekende duintop was geclaimd door sponsor ZLM en, begeleid door dreunende beats en een high fives uitdelende speaker, verwelkomden enkele tientallen feestvierders hier de lopers. Die vervolgens via een trap direct weer naar beneden mochten. De hiernavolgende kilometers naar Westkapelle waren ook zwaar te noemen. Op een half gras-, half zandpad begonnen om me heen steeds meer lopers in de problemen te komen. Vaak gaven hamstrings en kuitspieren er de brui aan, maar bij velen speelden ook maagproblemen op. Bijna de hele route de zon vol in je gezicht, het windje in de rug en de toch best hoge temperatuur eisten hun slachtoffers. Juist in deze fase maakte ik gelukkig een soort revival door en kon elke kilometer vele honderden meters dribbelen.

Op de zeedijk rond Westkapelle mochten we eindelijk weer een lang stuk over asfalt lopen. We passeerden meerdere herkenningspunten, zoals de kleine vuurtoren aan de waterlijn en het monument met de Sherman tank. Op het 38 km punt, bij de KNRM kazerne, volgt de absolute finale. Vele lange trappen en steile beklimmingen en afdalingen volgen elkaar in rap tempo op. Hardlopen is hier vrijwel onmogelijk geworden, je ritme wordt continu verstoord. Bij km 40 wordt het hoogste punt van de Kustmarathon bereikt, ruim 30 meter boven de zeespiegel. Al snel volgt de trap richting het laatste stuk over het strand. Ik passeer een onwel geworden loper die bovenop de trap ligt met drie hulpverleners over zich heen gebogen. Het zal je gebeuren, 1800 meter voor de finish. Na een kilometer zand volgt nu toch echt de laatste trap omhoog. Een groepje doedelzakspelers verwelkomt de lopers bovenop de boulevard van Zoutelande. Ik passeer het bordje "Nog 500 meter" en de twee kenmerkende stalen vlaggen. Er volgt nu een steil paadje linksaf naar beneden naar een steeg waar iedere aanstaande finisher een Kustmarathon-vlaggetje wordt aangereikt. Opnieuw linksaf en de laatste 200 meter door de Langstraat. Geheel in stijl is op de plek van de "FinishLein" een paar kuub zand van het strand gedumpt, zodat iedereen met de voeten in het zand en een prachtige medaille om de nek kan eindigen.

Ik kijk terug op mijn zwaarste marathon ooit. In alle eerlijkheid kan de Berenloop op Terschelling, toch ook niet de minste, er niet aan tippen. Voor de liefhebber van een echte uitdaging is de Kustmarathon een absolute aanrader! Je hardloophorloge kun je eigenlijk wel thuislaten, want met de tijd moet je niet bezig zijn. Het is goed georganiseerd en de Zeeuwen lopen er massaal voor uit. Door bewust vaak de interactie met de toeschouwers en de vrijwilligers op te zoeken, heb ik vooral de laatste 10 kilometer enorm veel plezier gehad!

Voor meer foto`s zie het fotoalbum in de inleiding.