Arjen Kwint uit Loppersum heeft gisteren met succes deelgenomen aan de Ultratrail Fränkische Schweiz vanuit het Duitse Ebermannstadt (Beieren). Deze loodzware trail over 66 kilometer telde 2760 hoogtemeters en 1500 traptreden en leidde de deelnemers vergezeld door regen, hagel en kou over modderpaden, hoge rotsen, diepe dalen, boomstronken, door grotten en langs kastelen. Er waren veel valpartijen. Maar Arjen heeft het gered. Hoewel na achteraf bleek hij bij een valpartij 6 kilometer voor de finish een rib had gebroken finishte hij na 11.32.40 minuten Op adrenaline ben je nog tot veel in staat. Een prestatie van formaat waarvoor diepe respect.

Lees hieronder zijn verslag.

Foto`s familie Kwint

Ultra Trail Frankische Schweiz (UTFS)

Als hoofddoel voor het eerste halfjaar van 2024 had ik de UTFS gekozen. Al in oktober ingeschreven en binnen een paar dagen was deze derde editie ook als volledig uitverkocht. Er waren twee afstanden, te weten de speedtrail over 33 kilometer en de ultratrail over 66 kilometer. Uiteraard koos ik voor de 66 kilometer. Op vrijdag met vrouw en dochter richting Beieren. Veelal in de regen gereden dus was benieuwd wat dat met het parcours zou doen. Aan het begin van de avond mijn startnummer opgehaald en ook een groot bord pasta tot me genomen. Zoals altijd is de sfeer bij een trail gemoedelijk zo ook hier in Ebermannstadt. De start was zaterdag vroeg. Om 7 uur van start met een tijdslimiet van 12 uur. Zelf schatte ik me in op een tijd net boven de 10 uur van te voren, dus dat het een lange dag zou worden was al wel duidelijk. Onderweg 6 verzorgingsposten, dus besloot ik me steeds te richten op de volgende post en niet op de finish.

454 mensen waren ingeschreven voor de ultra, uiteindelijk zouden 350 mensen aan de finish verschijnen. Hoeveel van de ingeschrevenen niet zijn komen opdagen is me niet bekend.
De eerste 4 kilometer waren behoorlijk vlak. Langs het riviertje de Wiesent liepen we stroomopwaarts. Overigens ging de hele route langs het dal van de Wiesent en staken we deze diverse keren over. De eerste beklimming was goed te doen. Niet te steil en brede paden. Wel een kort oponthoud bij een omgevallen boom die behoorlijk lastig over het parcours lag. De eerste verzorgingspost na 8 kilometer stond in een open stuk en ik liep redelijk snel weer door aangezien het behoorlijk koud was in de wind. Het tweede stuk was als een stuk lastiger. Beklimmingen werden steiler en ook meer singletracks. Ik ging verstandig met mijn energie om genoot van de omgeving. Veel bos en veel grote stenen. Dit gebied staat ook bekend om de vreemde rotsformaties en ook moesten we later nog door open grotten rennen. Echt schitterend en genieten geblazen. Odette en Britt stonden na 20 kilometer in Gossweinstein, de plek waar we verbleven. Na heel veel trappen was ik 150 meter geklommen van rivier tot aan het kasteeltje van Gossweinstein. Fijn om de aanmoedigingen tot me te nemen. Na een korte stop weer door. Richting verzorgingspost 3 veel op en neer. Geen grote klimmen maar wel constant in een ander ritme. Kostte me veel kracht maar ik voelde me nog steeds lekker. Bij 29 kilometer de derde post. Het begon nu te hagelen en de temperatuur schoot naar beneden. Gevoelstemperatuur onder nul en natte kleding. Was even bikkelen. De hagel bleef ook liggen en de ondergrond werd hierdoor een stuk lastiger. Nu kwam ik wel op het mooiste gedeelte van het parcours. Nog meer kasteeltjes en mooie stenen. Parcours werd zwaarder, stukken met modder. Aangezien ik best voorzichtig ben bij het afdalen verloor ik nu heel veel tijd op mijn eigen schema. Ook had ik gevoel dat ik met een intervaltraining bezig was. Stukje rennen en dan weer rust bij een beklimming. Maar deze rust is dan net zo zwaar als het lopen. Dus herstel was lastig, maar gestaag gingen de kilometer voorbij. Bij verzorgingspost 4 stond ik pal in de zon. Nu kreeg ik het weer heel warm maar dat was snel over na de volgende hagelbui. Het parcours werd echt slecht en aangezien ik redelijk achteraan liep waren er ook al heel veel mensen voor mij geweest wat het ook niet beter maakt. Op een mooie plek in het parcours stonden Odette en Britt me op te wachten. Had nu zo'n 40 kilometer afgelegd in 6 uur. Dus had nog steeds het idee dat 10 uur moest kunnen.

Echter nu werd het nog zwaarder. Lange beklimming, ook vaak op gladde traptreden, afdalingen die ik bijna wandelend moest nemen vanwege de modder. Langzaam maar gestaag, kilometer voor kilometer. Ik was vastberaden om de finish te halen hoe dan ook. Na verzorgingspost 5 nog even verkeerd gelopen. Niet slim om achter iemand aan te lopen dus weer wat extra meters. Gelukkig maar twee keer gebeurd tijdens deze trail. De markering op de grond was door de regen deels verdwenen. Verzorgingspost 6. Nog 8 kilometer te gaan. Tijd van 11 uur was nu meer aannemelijk. Met nog 6 kilometer te gaan schoven bij een afdaling beide voeten weg. Ik viel op mijn kont in de modder maar gelijk weer door. Een halve minuut later schoof mijn rechtervoet weg en ik viel hard op mijn zij. Ik voelde pijn in mijn been en in mijn ribbenkast. Niemand in de buurt. Dus moeizaam opstaan en nog voorzichtiger door naar beneden. Wat vervloekte ik die modder. Mijn trailschoenen konden dit niet aan. Alle modder bleef vastzitten in het profiel dus was er nauwelijk profiel over. Ik kon niet diep meer ademhalen. Dit deed pijn maar voornamelijk mijn bovenbeen hinderde me. Het tempo ging er nu helemaal uit. Ik had nog wel 300 hoogtemeters te gaan dus het was bikkelen. Maar zoals gezegd ik wilde de finish halen. Nog een stuk met modder. Heel voorzichtig naar beneden, tijdschema liep op maar binnen de 12 uur moest sowieso lukken. Laatste 2,5 kilometer vlak, ik kon niet echt meer rennen door de pijn en de afstand die ik al had gelopen maar snelwandelen lukte nog wel. Uiteindelijk binnen na iets meer dan 11,5 uur. Een lange dag dacht ik. Na afloop even zitten. Had toch wel pijn dus samen met Odette naar de Duitse EHBO. Ze vonden het verstandig om toch een foto te laten maken in het ziekenhuis. Een ambulance werd opgetrommeld en zo ging ik in mijn vieze kloffie richting Forchheim. Het duurde allemaal lang in het ziekenhuis. 5 rontgenfoto's genomen en uiteindelijk de conclusie dat ik een nette breuk had in mijn negende rib. Mijn been was slechts een kneuzing. Met pijnstilling op zak terug naar ons verblijf. Uiteindelijk pas na 11 uur 's avonds daar. Wat een enerverende dag. Ik had hem zeker nooit willen missen en mijn rib herstelt wel weer. Dat is het risico van een trailrun.

Arjen