Janneke Cazemier uit Warffum is zoals bekend gek op uitdagingen. Het afgelopen weekend van vrijdag 29 maart tot en met 1 april was ze een van de weinige deelnemers aan de duitse Hermannsweg vierdaagse over 170 kilometer, verdeeld over dagelijks een marathon. De start was in Rheine in het vlakke Munsterland en de finish volgde in Velmerstot op de top van het Teutoburgerwald. Het ging niet vanzelf maar ze heeft het volbracht waarvoor diepe respect!
Lees hieronder haar verslag.
Foto`s Janneke Cazemier
Hermannsweg Vierdaagse 29 mrt t/m 1 april, mooi, uitdagend, pittig, “I did It”
De Hermannsweg is een van de mooiste hoogteroutes van Duitsland. De route begint in het vlakke Munsterlander Parklandschaft in Rheine en eindigt bij de Lippische Velmerstot (441 m) op de top van het Teutoburgerwald. De Hermannsweg is vernoemd naar de veldheer Hermann der Cherusker, ook wel bekend als Arminius. In het jaar 9 jaar na Christus versloeg hij in het Teutoburgerwoud drie Romeinse legioenen van generaal Varus. Het monument Hermannsdenkmal bij Detmold herinnert aan deze historische Slag bij het Teuteburgerwoud, of ook wel Verusslag en de mythe van Hermann als een van de grondleggers van het verenigd Germaans rijk.
Met dit in mijn achterhoofd begonnen we vrijdagochtend 29 maart om half negen aan deze lange afstand pad. Om half zeven vrijdag ochtend zijn we met 8 lopers en een chauffeuse richting Rheine vertrokken. De bagage werd vervoerd en wij gingen dagelijks de marathon afstand lopen, niet dat de Hermannsweg, in vier etappes dagelijks de marathon afstand heeft, maar meer omdat wij als deelnemers dan opgenomen konden worden in de Dutch 100 ultra’s of hoe het ook heet, 4 marathons op je ranglijst erbij, mij boeit me dat totaal niet. Ik had de insteek hardlopen waar mogelijk en anders stevig wandelen en lekker genieten. Na mijn 100 km in Amersfoort op 27 januari zat ik mentaal wat in een hardloop dip. Ik was allang blij dat ik deze tocht weer mee kon doen.
De eerste etappe was relatief makkelijk, althans de eerste 20 km, redelijk vlak. Wij, ik liep samen met twee wandelaars, gingen rustig van start en genoten van de tocht langs de Eems. Na 20 km moesten we klimmen om over de prachtige bergkam te lopen wat ons naar Teckelenburg voerde.
We klimmen over mooie klippen en genoten van het uitzicht, het was nog redelijk fris maar droog.
Eindbestemming was Lengerich, hier sliepen wij in een gezellig hotelletje onder de molen.
De volgende ochtend ging om zes uur de wekker, na een heerlijk ontbijt vertrokken wij om 7 uur in de ochtend, het beloof de een prachtige dag te worden, dus in korte broek en korte mouwen vertrokken. De tocht ging langs mooie groeves van Lengerich, direct al veel klim kilometers totale hoogte 960 meter, de tocht werd in het wandelboekje als “schwer” genoemd, dat was het zeker. Wij noemden het een “drek” pad, 1 meter omhoog en halve meter naar beneden glijden. Kilo’s modder aan de schoenen maakte de tocht bijzonder zwaar, hardlopen was nauwelijks mogelijk. Na 10 kilometer was ik er al behoorlijk klaar mee, gelukkig liep ik wel met stokken, dit had ik nog nooit gedaan, maar ik had ze niet willen missen. Zonder stokken was ik zeker een paar keer in de modder gegleden. Met stokken maar 1 keer. Na mooie vergezichten vanuit de bergwand, moesten we steil naar beneden, bergafwaarts naar onze tweede overnachting. We vertoefden als groep in een fantastisch vakantiehuis, Ik moest me wel opladen voor de derde etappe, er was regen voorspeld en met de paden van dag 2, was ik niet gerust op het klimmen en afdalen van dag drie. Eerst paasdag, we vertrokken in de regen om zeven uur, maar al snel werd het droog.
Wat mij op viel in Duitsland is dat de Duitsers erg vriendelijk zijn en dat Pasen wel een speciaal moment is. Alle mensen die we tegen kwamen van vrijdag tot en met eerste paasdag wensen ons “Frohe Ostern” wat betekent vrolijk Pasen. Dit kennen we niet in Nederland. De tocht was variërend, erg mooi, maar pittig, veel klimwerk. Het weer was prima, we beseften ons dat we dit keer de 100 km van het Hermannsweg aan zouden tikken, dit hebben we dan ook met een speciaal foto moment gevierd. Prachtige route veel monumenten en prima weer. Het bloeiende ridderspoor wat speciaal is, stond volop in bloei. Vandaag was ik over mijn dip van de tweede dag heen, mijn benen voelden goed, lekker gelopen en weer de derde keer op rij meer als de marathon afstand aangetikt. Restte nog dag vier, de zwaarste dag, met een route wat volgens mij geen route kon zijn, het weer hielp ook niet mee, regen, nog eens regen en harde regen en ook nog veel wind. Smalle natte paden, veel boomwortels, veel hoogte en laagte. Na 20 kilometer kwamen we bij het monument Hermannsdenkmal, een 54 meter hoge monument, het was amper te zien, zo laag hing de bewolking boven op de berg. Wel een mooie foto geschoten. De route ging verder door het Teutoburgerwald richting zuidelijker richting, inmiddels was ik al kletsnat geregend, het was koud en de lol was er wel een beetje af. Zwoegend ging ik voort en via de Externsteine, een indrukwekkende formatie zandstenen van grote omvang liep ik verder. Hardlopend was er niet meer bij, te glad, te steil en veel te nat. Ik wilde het eindpunt halen boven op de berg de top Lippische Velmerstot, het officiële eindpunt van de Hermannsweg. Dit viel niet mee, op het laatst nog een 300 meter klim, over boomwortels, door veel water en blubber, vele steile hoogtemeters wat zonder stokken niet te doen was.
Boven gekomen nog een foto geschoten, wat voor mij een bult stenen was en de gedachte is dit alles, het was natuurlijk een fantastisch monument met veel geschiedenis.. Er ging een steile risicovol pad naar beneden, het koste me moeite om overeind te blijven maar dat is gelukt. Moe en voldaan kwamen we bij het station van Leopald aan, hier werden we opgehaald en naar een jeugdherberg gebracht waar we konden douchen. Voordat we aan ons laatst gezamenlijke maaltijd begonnen, werden we gehuldigd en kregen we een mooie wandelbatch van de Hermannsweg Vierdaagse. Een hele mooie uitdagende ervaring, die ik niet had willen missen.
