Janneke Cazemier uit Warffum, bijgestaan door Gerik Mik uit Sint Annen en Eddy Hedemann uit Groningen, heeft vorige week weer een hele bijzondere prestatie geleverd. Vertrokken om 09.00 uur op vrijdagmorgen vanuit Sint Annen en finishend om 21.10 uur op zaterdagavond legde ze uiteindelijk alleen al wandelend ruim 170 kilometer door Oost-Groningen af in 35 uur en 34 minuten inclusief rustpauzes en zelfgeklokt netto 32.36.25 uur.

 Lees hieronder het verslag van Gerik Mik aangevuld met prachtige foto`s van Eddy Hedemann en Janneke.

Paar kilometer de grens over
100 mijl Sint Annen 2022

"Das toch nait normoal!",   verslag van de 100mijl

Dan is het eindelijk zover, de herkansing. december 2022 ging er ergens na 15 kilometer iets fout met de hamstring maar doorgelopen tot 96 kilometer. Toen wilde het echt niet meer. Nu vooraf voorgenomen alle tijd te nemen, geen haast. Er is maar één doel, dit keer de 100+ mijl uitlopen.

Dit keer ook niet alleen, Janneke Cazemier en Eddy Hedemann lopen mee. Janneke heeft haar zinnen gezet op de hele ronde en Eddy laat het afhangen van de vorm van de dag. Het voorspelde weer is niet optimaal. Vrijdag regen en wind en zaterdag iets beter. Minder regen en minder wind. We zullen zien, het zijn voorspellingen. Kan altijd anders worden.

Iets na 09:00 vertrokken uit Sint Annen. Op naar het zuidelijkste puntje van de route, buurtschap Lammerweg. Daar is onze eerste stop, het 65 kilometerpunt. Planning is om daar rond 21:00 uur te zijn. Onze tweede stop is 50 kilometer verder, op 117 kilometer. Beide stops is bij bevriende lopers. Lopers met wie we regelmatig ergens aan de start staan en gezellig stukken samen lopen.

Zonder haast gaan we op pad. We hebben geluk en lopen voor de wind. Geen geploeter tegen de wind en regen, dat is mooi meegenomen. Dat zal ook 65 kilometer zo blijven. De buien die we krijgen melden zie vooraf met veel wind en komen van achter. Nooit echt een verrassing als er een bui komt.

In ‘t Roegwold passen we de route een beetje aan. Eddy ziet het knuppelpad, 800 meter steiger dwars door het Dannemeer. Die kans wil hij zich niet laten ontgaan. Ook bij Slochteren maken we wat extra meters. Niet langs het kanaal maar over de Boslaan. Een mooi bospad door het beukenbos met, aan het einde, zicht op de Feaylemaborg.

In Muntendam en Veendam ook nog extra slingers, langs bekende plekken uit mijn jeugd. Veel veranderd hier de afgelopen 45 jaar. Na Veendam een van de lange rechte wegen. Deze gaat naar Oude Pekela, langs Numero Dertien, een van de buurtschappen met bijzondere namen die we bezoeken vandaag. Denemarken en Spitsbergen hebben we al gehad.

Janneke heeft het druk vandaag. Tijdens de tochten die we de afgelopen tijd samen hebben gedaan heeft ze alle plaatsnaam, gehuchten en buurtschap borden op de foto's gezet. Daar maakt ze dan later een collage van. In Westerwolde kan ze zich helemaal uitleven. Nergens zoveel buurtschappen als daar. Namen als Morige, Klontjebuurt, Zandstroom en Ter Wupping.

Weer en wind getrotseerd, lekker onderweg en dan net voor Oude Pekela begint het, de voeten gaan branden. Dat is lang geleden dat ik dat heb gehad en was altijd een voorbode voor gedonder. Nu spelen met de stappen, voeten anders laten landen, raakvlak tussen voet en schoen proberen re veranderden. Helaas allemaal geen effect. Daarom bij Alteveer sokken binnenste buiten, kijken of dit iets veranderd. Lijkt een beetje te helpen maar kan ook komen omdat ik het tempo verlaag.

Na Onstwedde gaat het, in het donker, via de toeristische route naar onze eerste stop. Via Sterenborg, Ter Wupping en dan Smeerling. Hier door het Metbroekster bos met aansluitend nog een kilometer door een singel over een smal slinger padje. Twee week geleden hier nog gelopen. Modderig en hier en daar wat glad, maar te doen. Was toen wel overdag. Nu bij nacht toch een stuk uitdagender en dan ook opeens nog omgevallen bomen over het pad. Die lagen er twee week geleden nog niet. Zat niets anders op dan kruipen, op handen en knieën onder de bomen door.

In het Metbroekster bos gaat de telefoon. Dick en Angela, de bevriende lopers van de eerste stop, zijn ons op de fiets te gemoed gereden. Ze staat nu op de plek waar wij het Metbroekster bos uitkomen en dat pad is niet fietsbaar. Zelfs voor een getalenteerde mountainbikes zal het een uitdaging zijn. Zeker in het donker.

Plan was rond 21:00 uur bij Dick en Angela te zijn maar dat werd een uurtje later. In het bos geen last van mijn voeten maar nu we weer over fietspaden lopen gaat het tempo omlaag om zo de voeten voorzichtig te plaatsen.

Bij Dick en Angela even heerlijk gezeten. Koffie en calorierijke koek uit de oven. Tijd vliegt voorbij, maar we moeten verder. We hebben nog 100 kilometer voor de boeg. Alle drie hebben we even tijd nodig om op gang te komen. De gang van de andere twee is echter hoger dan die van mij en langzaam groeit de onderlinge afstand. Op het plein in Bourtange zijn we weer even samen. Ik zoek daar nog even een bankje op, even zitten. Nu begint ook de rug, lopen met pijnlijke voeten geeft een andere houding en gebruik van de spieren.

Na Bourtange nemen we het parcours van de Slag. In 2018 een eenmalige 44 kilometer wandeling /hardloopwedstrijd van Bourtange naar Heiligerlee. Gehouden i.h.k.v. 450 jaar slag bij Heiligerlee. Volgens de overlevering nemen we nu dezelfde weg als de soldaten hebben genomen naar de Slag bij Heiligerlee.

De route voert ons ook enkele kilometers door Duitsland. Daar zie ik een pracht van de bushok. Droog, uit de wind en mooie bank. Hier moet ik weer even zitten en eten. Ik had het al een paar keer tegen Janneke en Eddy gezegd: “Niet meer op mij wachten, gewoon doorlopen, snelheid komt bij mij niet meer terug. Steeds hebben ze weer op mij gewacht maar nu is het moment om afscheid te nemen. Samen vertrekken we uit het bushok, langzaam wordt de afstand groter en dan opeens zijn ze uit het zicht.

Ik heb intussen een bijna pijnloze kadans gevonden. Kilometers sluipen voorbij. In mijn hoofd heb ik intussen al de volgende plek bepaald waar ik even ga rusten en wat eten. Het eindpunt van de december 2022 tocht. Het GADO hokje aan de Industrieweg in Vriescheloo. Was in december dik drie uur mijn onderkomen, nu een kwartiertje.

Voor Wedde begint de slaap te komen, geen snelheid en lang onderweg. Je kan er dan op wachten. Er is maar een oplossing even de ogen dicht en een powernap. Bij binnenkomst in Wedde ga je onder de N368 door, droog en prima zitten op het beton blok voor de betonnen pilaren waar het viaduct op steunt. Rugzak af, rug tegen een van de pilaren en paar seconden later slaap ik. Geen idee hoe lang, maar ik werd wakker van een auto die met veel herrie over de N368 reed. Voelde me even als herboren.

Dat herboren gold helaas niet voor mijn voeten! Nu wel weer wakker maar snelheid is niet hoger dan 3 kilometer per uur. Mijn GPS geeft nu een aankomstijd van zondagochtend 03:20. De volgende kilometers gaat het niet veel sneller, in Blijham besloten om te stoppen en contact opgenomen met thuis. Ik loop door naar Winschoten en laat weten waar ik zal zitten.

Terwijl ik aan de Blijhamsterweg zit te wachten op vervoer zijn Janneke en Eddy aangekomen bij Bert, stop twee op 117 kilometer. Daar gooit ook Eddy de handdoek in de ring en gaat Wonderwomen uit Warffum alleen verder. Nog 50 kilometer te gaan. Buffelen door weer in wind op de open vlakte tussen Blauwestad, Lalleweer en Farmsum. Bij de finish komt af en toe een update binnen. “Op weg naar Appingedam”, “Appingedam bereikt” en “Voorbij Garrelsweer”.

Om 21.10 uur is ze terug in Sint Annen. Dik 170 kilometer afgelegd in 35 uur en 34 minuten. "Das toch nait normoal!".