De Maasmarathon, met start en finish in het Belgische Visé langs de Maas tot Maastricht v.v. werd gekenmerkt door mooi weer, zwaar, gezellig, veel vals plat, klimmetjes en een prachtige route. Peter Modderman, Tini Visker en Herman Haan hebben deze marathon samen met nog 608 van de 645 gestarte deelnemers zonder problemen volbracht. Tini werd keurig 2e bij de V50+ in een tijd van 3.36.40 uur. Peter en Herman voltooiden hun marathon in 3.35.45 en 3.50.29 uur, goed voor een 12e en 17e plek bij de M55+. Voor meer informatie zie de uitslagenpagina. Het verslag van Peter Modderman staat hieronder de foto`s hier.

Een reisje langs de Maas, Maas, Maas
Willy en Willeke Alberti zongen ooit een liedje “een reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn”. Daarin kwamen de woorden veel plezier en glaasje bier voor. Dat zijn ook synoniemen voor het reisje langs de Maas, dat op 10 mei door de lopers van de Maasmarathon werd afgelegd. Hoewel, plezier en bier golden vooral na de wedstrijd, toen de lopers in het gezellige centrum van Visé hun verhalen deelden met anderen en (nog weer later) met vrienden tijdens een gezellig zitje. Daar praatten ze nog euforisch na over deze bijzonder mooie marathon. Drie Artemissers (Tini Visker, Herman Haan en ondergetekende), aangevuld met Eddy Olthof van Loopgroep de Drentse Aa maakten dit alles met mee.

Hoe bijzonder mooi?
In alle opzichten een bijzonder mooie marathon. Allereerst was daar de feestelijke stemming vóór de wedstrijd, toen er een carnavaleske sfeer heerste in het startgebied. Danseressen, trommelslagers, doedelzakspelers, als draken verklede artiesten, enzovoorts liepen rond om lopers en de talrijke toeschouwers te vermaken. Ondertussen vertelde de Frans sprekende speaker van alles en nog wat, met muziek op de achtergrond. Kortom, een en al gezelligheid in een ongedwongen ambiance. Daar waar bij de grote marathons de lopers als haringen in een ton in het startvak gespannen staan te wachten op het startschot, stonden in Visé de lopers gezellig te keuvelen. Van enige gespannenheid was nauwelijks sprake. Misschien bij Tini, die al wel een stuk of vijf keer naar het toilet was geweest (die ze overigens gemakkelijk vond in het naastgelegen café), maar bij de andere Artemissers was de nervositeit niet van het gezicht te lezen. De Artemissers en Eddy uit Sappemeer konden dan ook zomaar een plaats op de voorste rijen plaatsnemen. Het mooie van een dergelijke kleinschalige marathon (ruim 600 deelnemers) is, dat de lopers al deze dingen kunnen meemaken, kunnen proeven. Dat is heel anders dan in de massale loopevenementen, waar de deelnemers het randprogramma nauwelijks of soms helemaal niet meemaken. Geen metershoge kooihekken en bodyguards. Nee, gewone dranghekken en afzetlint. Desondanks oogde de parcoursbouw professioneel. Dat alles speelde zich af onder een strak blauwe lucht. Temperatuur: 18°. Aangenaam marathonweer dus.

Panorama
De start was als in een grote stedenmarathon. Een kanonschot, gevolgd door aanzwellend muziek. Waarom verder zo bijzonder mooi? Het parcours bijvoorbeeld. Driekwart daarvan liep langs de Maas en het Prins Albertkanaal. Regelmatig kregen de lopers een schitterend panorama voorgeschoteld. Eerst al toen de deelnemers na vijf kilometer langs de Maas liepen. De lopers hadden toen een mooie blik op het aan de overkant van de Maas gelegen Visé. Voor de Artemissers was het nóg leuker, omdat het parcours daar ook langs hun hotel liep. Ze hadden er een dikke kilometer eerder ook aan de achterkant langs gelopen. Het parcours bleef de Maas in noordelijke richting volgen, totdat de lopers in Maastricht aankwamen. Daar draaiden ze een rondje door enkele straten en door een plantsoen. Vervolgens overbrugden ze de Maas en gingen daarna in zuidelijke richting terug naar Visé. Ze hadden 25 kilometer achter zich. In het laatste stuk van 15 kilometer was de Maas weliswaar aan het zicht van de lopers onttrokken, maar de omgeving ademde nog wel de Maas-sfeer. Bij het 35 kilometerpunt ging het parcours eigenlijk constant omhoog. Veel deelnemers verruilden daar de looppas door de wandelpas. Slechts de laatste 500 meter ging sterk heuvelafwaarts naar de finish, die zo’n 200 meter van de startplek was verwijderd.

Muzikale aanmoedigingen
Ook bijzonder waren de vele vormen van muziek onderweg. De lopers werden regelmatig voorzien van muziek, zoals percussie, rockbands, pipebands, fanfares, enz. Het droeg de lopers een stukje verder. Ook de waterposten waren voldoende aanwezig. Dat was vroeger wel anders, zo hoorde ik. De organisatie heeft geleerd van uitdrogingsverschijnselen in vroegere tijden, want om de vijf kilometer konden de deelnemers zich tegoed doen aan water, sportdrank en op den duur ook met banaan, sinaasappel, koek (!), rozijnen (!) en een hele scala aan andere etenswaren. Jammer, dat dat allemaal onderweg in de laatste 10 kilometers werd aangeboden en niet direct na de finish, waar alleen maar water te krijgen was. Kennelijk zijn er lopers die na 30 a 35 kilometer stil blijven staan en hun honger stillen. Ik kan me daar niets bij voorstellen, want mijn maag kan op dat moment (nog) niet zo veel verdragen. Bovendien ben je dan echt helemaal uit je ritme. Afijn, de organisatie heeft er kennelijk bewust voor gekozen.

Prestaties Artemis
En hoe verging het de Artemissers? Zoals gezegd posteerden de Artemissers zich in de voorste gelederen. Na de start koos Tini meteen het hazenpad. Bij de doorkomst (de lopers liepen eerst een rondje van een kilometer door Visé) kon ik weer bij haar aansluiten. Toen we de brug over de Maas passeerden sloot ook Herman bij ons aan. We maakten een rondje door Visé-West en gingen verder naar het zuiden, richting Luik. Het panorama nodigde uit om foto’s te maken, wat ik dan ook deed. Dat kostte me deze keer meer moeite dan anders, omdat ik telkens na het nemen van de foto moest versnellen om weer bij Tini aan te sluiten. Want dat was wel duidelijk: ik wilde proberen om Tini naar een PR te loodsen. Bij kilometerpunt 17 verloor ik het contact met Tini, toen ik de batterij van mijn camera moest vervangen en het frommelen, dat daarmee gepaard ging, een flinke tempodaling betekende. Maar ook mijn eigen batterij leek leeg te stromen. Op de brug van de sluis maakte ik een paar foto’s, waarop goed te zien is hoe ver de Artemiss al vooruit snelde. Haar batterij was nog vol! Verderop langs de Maas, richting Maastricht, was het gele Artemis-tenue zelfs helemaal niet meer te zien. Het gaf aan dat Tini heel goed bezig was en dat ik het moeilijk had. Niet zozeer vanwege de warmte (de zon scheen wel overdadig, maar het was zeker niet benauwd), maar meer door onvoldoende getraindheid. Laten we het daar maar op houden. Het tempo daalde tot onder de 12.
Even na Maastricht ging de blauwe ballon mij voorbij. Een pacer. Het groepje dat de ballon volgde probeerde naar 3.30 te lopen. Het lukte me om ongeveer een kilometer lang mee te feesten met het selecte groepje, maar daarna was het feest gedaan en de pijp al weer leeg en ging ik – naar mijn gevoel – slenterend verder. Het voordeel was dat ik niet meer in de hectiek van de pacer en de samenklontering van lopers en de vele begeleidende fietsers (!) hoefde te lopen. Ik kon in alle rust mijn weg vervolgen. de kilometers gingen wel tergend langzaam voorbij.......

Toiletstop van Tini
In het gezellige Eisden speelden twee muziekgroepen en ondanks de kinderkopjes in de straat die we moesten volgen, kreeg ik daar toch weer de geest. Het moet de gel zijn geweest die Tini me vooraf gaf, want ik kon zowaar weer versnellen. En soms kan een batterij ook weer opgeladen worden. Dat was bij mij kennelijk het geval. Ik kreeg enkele kilometers later de gele singlet van Tini weer in het vizier. Die had even eerder een verplichte toiletstop gemaakt, waar ik overigens (gelukkig) geen getuige van was. Het kostte haar zeker een minuut in tijd. Twee kilometer voor de finish sloot ik bij haar aan en probeerde haar mee te slepen. Het mislukte, want de benen van Tini waren helemaal volgelopen, zo vertelde ze me. Aangezien ik nog uitzicht had op een tijd onder de 3.35 ging ik door, maar het viel me tegen dat het parcours in het laatste gedeelte constant bleef stijgen. Pas in het centrum van Visé daalde het parcours abrupt. Toch nog een stuk boven 3.35 kwam ik door de finish. Een minuut later volgde Tini.
Herman was de volgende Artemisser, die de klus klaarde. Hoewel hij stukken had moeten wandelen, was hij toch nog in 3.50 binnengekomen. Eddy volgde hem op 3 minuten. Na ons kwamen nog een aantal mensen van Groningen Atletiek over de streep en ook Anke de Jong uit Groningen, die we vooraf in Visé ontmoetten. Een fanfare in het rood speelde met leuke liedjes en grote klasse in het finishgebied. Tini en Herman lieten zien dat hun spieren nog niet volkomen waren verstijfd, want ze dansten met de muziek mee! (zie de foto’s).

Overnachting
De drie Artemissers waren een dag eerder in de splinternieuwe grijze (soms ook groene) Peugeot van Herman naar het zuiden gereden en vonden onderdak in hotel Mosa, pal langs de Maas, even buiten Visé. Op dit hotel viel nog wel het een en ander aan te merken, maar het voordeel was dat het op slechts een kilometer van de start was gelegen. En het parcours liep langs het hotel, zowel aan de voor- als achterkant..... Waar je al niet op let, hoor ik mensen denken.
Herman, Tini, Eddy en ik hebben met volle teugen genoten van deze tweedaagse trip, want op de marathondag reisden we al weer af naar Groningen, met een tussenstop in Nijmegen waar we lekker aten (en onze medailles trots toonden).
Ik heb 16 marathons gelopen, maar deze marathon komt in de top drie te staan! De overige reisgenoten kunnen het beamen.

Peter Modderman