Huizinga liep de marathon in 2.32.40! Bijna een kwartier sneller dan het Nederlandse record van Arie Vosbergen en ook vier minuten sneller dan het wereldrecord welke McArthur liep tijdens de Olympische Spelen in Stockholm in 1912. Hoewel er wel officials aanwezig waren was er geen officiele tijdswaarnemer van de Nederlandse Athletiek Unie aanwezig. Een tijdswaarnemer was wel aangevraagd, maar niet, zoals de regel voorschreef, minstens tien dagen van te voren. Erg jammer want Huizinga liep alle Nederlandse records tussen de 3 tot 40 kilometer. En dat waren er nogal wat. Zo bestonden in die tijd ook records op de drie, vier en zeven kilometer. Nog geen maand later organiseerde de Groningers opnieuw een marathon om de sceptici te laten zien dat Louwe Huizinga werkelijk zo'n bijzondere atleet was. Op een zwarte sintelbaan van 591 meter, waar de regen en de storm vrij spel hadden, liep Huizinga de records op de zeven, acht, negen, vijftien en twintig kilometer uit de boeken. Omdat de baan op het Noordersportterrein volgens de verslaggever van het Groninger Dagblad meer op een verdronken land leek dan op een renbaan waren de omstandigheden abominabel. Voor Huizinga bleef slechts een klein strookje over voor zijn verrichtingen. De verslaggever eindigt zijn relaas met:
De handicap door bodem en weersgesteldheid begint zich in de 14 K.M. reeds te uiten, doordat zijn elastische gang gaat verminderen. 't Is dan ook ongeveer in de 14e K.M. dat hij komt te vallen en zich vrij ernstig aan knie en handen bezeert. Vooral zijn rechterknie is leelijk geschaafd langs het sintelgruis. Hij vervolgt wel den strijd doch in zijn loopen en gelaatsuitdrukking is het niet de Huizinga zooals we die gewoon zijn. Een soort neerslachtigheid bevangt hem, terwijl de kniewond hem zichtbaar pijn doet. Zijn prachtige lange pas, die gemiddeld 1.70 M. bedraagt, verflauwt en bedraagt niet meer dan 1.32 M. Bij de 20 K.M. is hij genoodzaakt den strijd op te geven, doordat zijn onderdaan den dienst weigert en verder forceeren wellicht ernstige gevolgen had kunnen hebben. Van vermoeienis is echter geen sprake en onder het masseeren heeft hij praats voor drie, wat den heer van Leeuwen de opmerking doet maken, dat het een reuzen-athleet is. Wat lichaamsbouw betreft is Huizinga ook een type-looper en zijn uithoudingsvermogen is zeldzaam.
Na afloop ontving Louwe Huizinga van de Nederlandse Atletiek Unie een zilveren kruis voor zijn prestatie.

Op 24 september 1916 wordt de derde marathon van Groningen gelopen met naast Huizinga vijf Engelse atleten, de Belgische kampioen Achiel de Vos en de Groningers Jullens en Smit. De meeste lopers vallen halverwege uit. Op de bagagedrager van een motor of liggend in een zijspanwagen worden ze teruggereden naar Groningen. Huizinga wint ook deze marathon. Met zijn tijd van 2 uur 48 minuten en 58 seconden is hij 5 minuten en 14 2/5 seconde onder het oude record van Vosbergen gebleven. De enige andere loper die de sintelbaan van het Noordersportterrein weet te halen is Smit. Hij heeft een achterstand van iets minder dan dertig minuten. Op 22 oktober van hetzelfde jaar wordt er door Huizinga een poging gewaagd om op alle afstanden een record te vestigen. Veel Groningers liepen uit om dit wereldwonder te zien. Het was zo druk dat Huizinga in de laatste fase van de loop amper de finish kon bereiken. Horden toeschouwers en fietsers noopte Huizinga tot een slalomrace. De fietsers bleven, ondanks aanmaningen, veel te dicht voor hem rijden waardoor Huizinga steeds in het opgejaagde stof liep. Het Groninger Dagblad spreekt dan ook schande over de medewerking van de sportenthousiasten. Door de vele botsingen van fietsers onderling is het volgens de krant dan ook een goede dag geweest voor de rijwielherstellers! Uiteindelijk wist hij de marathon te voltooien in 3.01.22. Wel liep hij nieuwe Nederlandse records op de tien, vijftien en twintig kilometer én verbeterde hij het half uur en het uurrecord.

van: weblog http://www.volkskrantblog.nl/blog/2453