Wisselvallig weer troffen de zes Artemissers tijdens hun deelname aan de 21.1 en 10 kilometer op Ameland. Het afwisselende zware parcours door bos, duinen, over het strand met de wind mee en over verharde paden en wegen van Buren naar Nes vergde het nodige van de deelnemers. Hilda Broekhuizen wist van het zestal het best met de elementen om te gaan. Zij behaalde op de halve marathon bij de V45 een knappe derde plaats in een persoonlijke recordtijd van 1.45.14 uur (- 1.49 minuten) Gefeliciteerd! Inge van Schaick (Leeuwarden) was in deze leeftijdtijdscategorie een klasse apart. Zij won in een uitstekende tijd van 1.28.54 uur. De tweede plaats ging naar de Duitse Marianne Jerosch (Bergheim) in 1.43.15 uur. Simone Binnema werd met een tijd van 1.45.16 uur 10e bij de V35. Herman Haan handhaafde zich keurig tussen de Artemisvrouwen. Zijn tijd van 1.51.08 uur was goed voor een 42e plaats bij de M50. Jantje Wiersema, recreantenV45: 5e, en Tini Visker, V45: 9e, finishten na 1.52.26 en 1.54.13 uur. Baukje Haan eindigde op de 10 kilometer bij de V55 met een tijd van 1.06.30 uur als 49e. De halve marathon werd bij de mannen gewonnen door Erik Negerman (Hilversum) in 1.10.02 uur (parcoursrecord). De overwinning bij de vrouwen ging naar Mariska Kramer (Drachten) in 1.17.09 uur. Voor meer informatie zie de uitslagenpagina. Het verslag van Tini Visker is te vinden bij lees meer............Foto's van Anja Brouwer staan hier.
Adventurerun, de laatste in de rij.
Vorig jaar hadden Hilda, Jantje en ik het idee op gepakt om in 2011 op alle eilanden een wedstrijd te lopen. Dat ik dit jaar last van de hamstrings zou krijgen en door mijn enkel zou gaan was niet ingecalculeerd.
Het eerste eiland waar we de halve marathon hebben gelopen was in augustus op Vlieland, daarna volgde Texel in september, Schiermonnikoog (geen halve) in oktober, Terschelling in november en Ameland als afsluiter in december.
De half elf boot genomen naar Ameland. Je moet er op tijd wezen niet waar. Dus ruimschoots op tijd in de sporthal om ons om te kleden en klaar te maken voor de halve. Jantje was vooraf niet zo lekker en ik was ook niet echt fit en omdat ik nog steeds herstellende ben van mijn enkel. Daarom had ik ’s ochtends mijn bedenkingen over mijn deelname vandaag. Maar met onze afspraak in mijn hoofd, we doen alle eilanden. Dacht ik, ik moet gaan anders krijg ik er spijt van.
Op het eiland aangekomen liepen we in een lang lint naar de sporthal. Hilda met haar opvallende oranje tas van de New York marathon op de rug. In de sporthal de gebruikelijke discussies wat doe je aan en waarom. Uiteindelijk doet toch iedereen aan wat haar het beste lijkt en dat is maar goed ook.
Om 13.45 uur was de start Hilda, Jantje en Simone (onze gast van vandaag) stonden met zijn drieën in het wedstrijdvak. Ik had me wel ingeschreven voor de wedstrijd, maar dacht laat ik maar verstandig zijn en achter in het recreatieve vak starten. Dit pakte psychologisch heel goed uit, ik was de eerste helft van de wedstrijd alleen maar mensen aan het inhalen.
Het eerste stuk in het bos hadden we wind tegen moeten hebben, maar in het bos liepen we goed beschut. De duinen daar moet je wel bij omhaag, maar door slim te lopen kun je bij de afdalingen weer profiteren als je de volgende weer omhoog moet. Hilda wist het goed te omschrijven, je laten vallen noemt ze het. Daarna zo’n 6 km over het strand. Deze was, met de wind in de rug, goed te belopen. In de duinen ga je in eerste instantie weer terug en je had dan ook de wind recht in je gezicht. Dit was vond ik het zwaarste stuk van het parcours. Wat volgt, wat ik persoonlijk een heel mooi stuk vind, de rand van de duinen en de polder naar de waddenkust. Aan de dijk hadden we de wind schuin tegen en je merkte bij menigeen dat het tempo naar beneden ging. Hier kregen we ook nog even een kleine flinke bui met hagel op onze hoofden. Mijn bril begon al snel te beslaan en dan met de modder op de klinker wegen is dat niet fijn, je ziet namelijk niet goed waar je loopt. Het dorp Buren kwam in zicht en hier had de plaatselijke jeugd zich verzameld om ons luid toe te juichen. De laatste kilometers in een lekker tempo door blijven lopen.
Hilda haalde een verdienstelijke 3e plaats en liep een PR, Simone wist haar nog net niet in te halen. Jantje liep niet erg lekker. Ja en ik heb geen geweldige eindtijd, maar ik heb lekker gelopen met een negatieve split, want de eerste 10 km waren langzamer als de laatste 11. Daar ben ik uiteindelijk heel verguld over en dat bied een goede mogelijkheid om de snelheid wat meer op te schroeven.
Met een mooi functioneel hardloopshirt, maar zonder Hilda’s mooie oranje rugzak (iemand anders vond dat blijkbaar ook) gaan we eerst eten en daarna weer naar huis.
Tini Visker