LEEK training 17 maart 2007
Zaterdag 17 maart vertrokken zon 90 a 100 lopers vanaf Groningen richting Rotterdam. Ze kwamen niet verder dan Leek. Daar keerden ze om en kwamen na zon 3 ½ a 4 uur weer in Groningen aan. Dat is in grote lijnen het verslag van de Road to Rotterdam trainingsloop. Een kort verslag dus.
Maar het is leuker om er iets meer van te vertellen.
Hoewel de naam van de loop doet vermoeden dat de lopers op weg zijn naar Rotterdam, is dat niet helemaal waar. In de groep waarin ik, samen met nog 15 anderen liep, heb ik slechts enkele Rotterdam-gangers kunnen ontdekken. De rest ging voor de 60 van Texel, Utrecht, Praag, Parijs, enz.
Geeft niks, iedereen was welkom in deze trainingsloop, waarbij de lopers van te voren door Theo Grömmel van de mede-organiserende Groningen Atletiek op de hoogte werden gebracht van het doel van deze trainingsloop. De bokken werden van de geiten gescheiden. De lopers konden kiezen uit groepjes met verschillende snelheden. Snel? Nou ja, langzaam, langzamer of langzaamst. Vrijwilligers in fel gele hesje met een duidelijke opschrift van de te lopen tijd moesten de lopers in toom en dus langzaam houden. Namens mijn cluppie Artemis waren ook Tini Visker en Peter de Vries van de partij. In dezelfde groep. De eerste groep van zon 15 personen (5 ½ minuten per kilometer) vertrok om ongeveer 10.15 uur. Accelererend trok de groep een halve baan over de atletiekbaan en verdween daarna in het Stadspark. De 2e groep van 5.45 volgde op 1 minuut. De groep, waarin ik liep en die werd aangevoerd door Kees Afman, moest een tempo volgen van 6 minuten per kilometer, 10 kilometer per uur dus. En onze groep werd na 1 en 2 minuten gevolgd door nog twee groepen. Met nog langzamere lopers.
Helemaal geen schande. Zoals tempomaker Jos van Heijningen vooraf al zei, is het bij dit soort duurtrainingen de kunst om zo langzaam mogelijk te lopen. De langzame beenspieren moeten worden getraind. Dus werd het zeker geen race naar Rotterdam, meer een gesjok, al klinkt dat wat negatief. Nee, in een ontspannend tempo volgden de 5 groepen elkaar door het West-Groningse en Noord-Drentse landschap. Na het stadspark, Piccardhof en de brug over het Verlengde Eelderdiepje liepen de deelnemers richting Leekstermeer.
Onderweg werden ze om de 5 kilometer stilgezet door de leiders, waarna de deelnemers zich bij een verversingspost (bemand door mensen van Groningen Atletiek en de Stichting World Runners) tegoed konden doen aan water, sportdrank, banaan en koek. Toen de lopers aankwamen bij de kop van het Leekstermeer, leek het even of de tocht daar zou eindigen. Maar na wat gelaveer tussen stacaravans en houten huisjes kwamen ze weer op de verharde weg terecht.
Vervolgens liepen ze langs de A7, toeterend begroet door langsrazende automobilisten. Er was er zelfs eentje die op de vluchtstrook stopte. Om zich ons aan te vergapen? Nee, teveel eer, hij moest zonodig aan zijn mobieltje.
Pratend, verhalend, lachend, fotograferend kwamen de deelnemers in Lettelbert aan. Bekend terrein, want de tempomakers leidden de lopers over het parcours van de Leekster lente loop. En net als bij die loop, hadden ze ook nu de wind hinderlijk op kop. Het parcours van de Leeksterlenteloop werd op het terrein van Nienoord ingewisseld door het parcours van de Nienoordcross, een onverhard pad dus.
De deelnemers accepteerden deze parcourswisseling zonder morren, want beide lopen gaan door fraai natuurgebied. De lente leek in Leek even geen lente, want langs het kanaal van het Leekstermeer naar Nienoord begon het hard te regenen. Gelukkig was de kopwind zijwind geworden. En toen het droog was, beklommen ze een hoogholtje en liepen over een weg, die ze naar een hondentrainingsveld leidde. In de verte, heel ver hoor, doemde het gebouw van de gasunie op. Ze hadden zeker nog zon 10 kilometer te gaan. En hoewel het venijn bij enkelen in de staart zat, kwamen alle lopers heelhuids en zonder kleerscheuren weer ien stad en even later bij de symbolische finish, de kantine van Groningen Atletiek aan. Leuk finishen in de kantine, want daar stond meteen een brunch klaar.
Zichtbaar moe, maar ook gelukkig ontvingen de mannen en vrouwen een kop kippe- of groentesoep, vulden daarmee het zouttekort aan en smeerden een vers broodje.
Tijdens het geslurp en gesmak huldigde Theo Grommel de vrijwilligers en bedankte hij de deelnemers. De opbrengst van de serie Road to Rotterdam-lopen, waarvan deze loop de laatste was, gaat voor het grootste deel naar de World Runners, die er altijd wel een belangrijk derde wereld kinder-doel voor weten de vinden.
Dank aan de organisatoren, de tempomakers, de begeleiders en de bemanning van de voedselposten. Want naast de 3 a 4 uur van de lopers hebben deze mensen soms een nog langere tijd besteed aan het welslagen van deze gemoedelijke, gezellige en succesvolle trainingsloop.
En de spieren? En de conditie? Fortis Utrecht marathon: ik ben er klaar voor!
Peter Modderman