Na zijn zegetochten over het Pieterpad, met uitzichten op schitterende stukken Holland, was Aad hevig geïnteresseerd in een andere langeafstandsroute. Het wad- en wierdenpad, van Lauwersoog tot Nieuweschans, is een van deze routes die aan de verslavingsdrang van Aad tegemoet komt. Een telefoontje van Aad met een korte omschrijving van
het reisdoel was genoeg om mij voor een lange duurloop over een deel van die route te interesseren. Heb je zin om met me mee te lopen vanaf Lauwersoog? was zijn vraag. Dat soort vragen hoef je aan een doorgewinterde loper niet te vragen. Die loopt altijd, onder stormachtige weersomstandigheden bijvoorbeeld, maar ook wel als de mussen van de hitte van het dak vallen. Nee dat was niet het probleem. Het was meer de vraag of ik er al toe was, na mn operatie. Maar ook daar zat het goed. Na een herstelperiode van 6 weken, kon ik sinds 10 januari de trainingsdraad weer oppakken. Tijdens mijn herstelperiode in december keek ik al jaloers naar hardlopend Nederland, maar begin deze maand mocht ik ook zelf weer de weg op. Voorzichtig natuurlijk, met elke week een beetje extra. En Aad? Die had ook een langdurige griep en aanverwanten onder de leden gehad. Deze duurloop zou dan ook de testcase zijn om te bepalen of hij wel verantwoord in Schoorl zou kunnen acteren. Lees hieronder verder, bekijk ook de vele filmpjes)
Uiteindelijk was de lange duurloop op zaterdag 25 januari vanaf
Lauwersoog uitstekend gepland, want ik was er ook echt aan toe. Echt
toe aan een lekkere lange langzame duurloop. Aad had al aangekondigd
twee uur lang te willen lopen (zon 20 kilometer dus) en die duur paste
me uitstekend.
Dus werden Aad en ik door Abelien bij het startpunt van de halve
marathon Lauwersoog-Ulrum afgeleverd en achtergelaten, waarna we met de
wind in de rug aan de tocht begonnen. Wind zat daar aan t wad, maar we
hadden er nagenoeg geen last van. Eerst over het fietspad langs de dijk
en even later de Kustweg op, de weg van het Ministerie van Defensie,
langs dezelfde dijk. Na enkele minuten klommen we over het hek en
vervolgden onze weg over het asfaltdek van de buitenzijde van de dijk.
Een schitterende gewaarwording was het hoog aan het basalt klotsende
water van de Waddenzee, met een geluid alsof we in Egmond liepen. Wat
wil je nog meer als je je één voelt met de natuur, een prachtig
constant vergezicht op de waddenloze Waddenzee, met Schiermonnikoog in
de verte. Uiteraard is het minder mooi als je een kokmeeuw op het
asfalt ziet liggen, die een buiklanding niet overleefde. Zo oordeelden
wij. Ja, dat is ook de natuur.
Bij de observatiepost ter hoogte van het eind van de schietbaan
verlieten we de dijk en sloegen het fietspad op, dat ons naar de
ingewanden van het Lauwersmeer stuurde. Eerst over een splinternieuw
betonpad dat (helaas) in de plaats is gekomen van het schelpenpad, maar
verderop konden we op het smalle schelpenpaadje nog ervaren hoe de
mollen hun periscopen uitwierpen en hoe de tanks met soldaten de
paadjes hinderlijk hebben gekruist.
Af en toe moesten we onze neusgaten afdekken of even de adem inhalen
als we een sloot of iets dergelijks passeerden waarin stilstaand water
stond. De stank en de gele kleur van het water nodigden ons niet uit om
er een duik in te nemen. Dat deden we dus ook maar niet. Nee, we liepen
verder naar het oefendorp Marnehuizen, waar je tegenwoordig (ook
helaas) niet meer als gewone burger in mag. Maar wij waren dan ook geen
gewone burgers. Wij waren lopers, die de toestand en de hardheid van de
wegen in het dorp moesten testen. Moesten. Als gevolg van onze
verslaving. Het station, het gemeentehuis, de supermarkt enz. werden
nog even door Aad op de foto gezet, waarna we verder keuvelden over de
brede klinkerweg van de kazerne naar het oefendorp. Op weg naar het
viaduct over de N361 bij de Willem Lodewijk van Nassaukazerne sprongen
vlak voor onze ogen twee herten over de weg en lieten ons zien wat echt
hardlopen is. Beschaamd en toch ook wel een beetje jaloers keken we
deze ranke beesten na. Bij de kazerne aangekomen maakten we een
omtrekkende beweging. De soldaten in die kazerne, die via cameras
meekeken, zullen ongetwijfeld zijn misleid. We drongen de kazerne niet
binnen, nee we schampten het terrein en gingen vervolgens dwars door
het land naar Vierhuizen, je weet wel het dorpje van het kerkje en
van Harm Jan Postmus.
Het kerkje had onze voorkeur. Met eigen ogen werd de deplorabele
toestand van dit godsgebouw aanschouwd en op de gevoelige plaat
vastgelegd. Deze pleister(loze)plaats verruilden we na enkele minuten
voor een smal betonpaadje tussen Vierhuizen en Panser bij Zoutkamp.
Opmerkelijk was het grote aantal schapen dat zich op het pad ophielden.
Aad joeg ze hardlopend met de filmcamera in aanslag weg. Ik er achter
aan. De schapen stoven aan de kant. Op één na. Dat schaap lag in de
goot tussen gras en beton en kon kennelijk niet meer overeind komen.
Poepen en plassen kon ze nog wel, maar kennelijk meer uit stress. We
ontfermden ons over het schaap en hielpen het met een forse duw
overeind. Een luid en warm applaus van alle overige toekijkende schapen
was het gevolg
.. Nee, grapje natuurlijk. Ze keken ons alleen
schaapachtig aan.
Verder maar weer. We staken de weg naar Zoutkamp over en passeerden de
camping Robersum. Daar draaiden we weer een fietspad op, dat dwars door
het land via een ijzeren brug naar Niekerk loopt. Aad wilde per se de
ophaalbrug zien. Geen wonder, want het is een fraai monument. Zuidemas
klap is de naam van de brug. Ik loop er wekelijks overheen tijdens mijn
rondje van 7,5 kilometer. De brug werd even op de gevoelige plaat
gezet, maar daarna bleef de camera in de zak.
Er klonk wat meer gehijg. De tred werd zwaarder. Er werd wat meer
gespuugd. Allemaal symptomen die meestal verschijnen als het laatste
gedeelte van een loop moet worden afgelegd. Tot overmaat van ramp
moesten we in Niekerk ook nog een over een vers uitgestrooid en
daardoor zwaar aanvoelend schelpenpad lopen. Maar met de kerktoren van
Ulrum duidelijk in zicht, sloopten we de laatste twee kilometers ook en
zo kwamen we na twee uur en een kwartier weer bij huize Modderman aan.
Met de terugblik op een uiterst geslaagde en enerverende lekkere lange
duurloop mochten we onder het genot van een kop koffie onze benen
strekken.
Binnenkort doen we het weer.
Peter Modderman
IN HET LAUWERSMEERGEBIED 3 februari 2007
{xevideobot}<embed style="width:400px; height:326px;"
id="VideoPlayback" align="middle" type="application/x-shockwave-flash"
xsrc="http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=1006457265496470194&hl=nl"
quality="best" bgcolor="#ffffff" scale="noScale" salign="TL"
FlashVars="playerMode=embedded"> </embed>{/xevideobot}
IN HET LAUWERSMEERGEBIED 3 februari 2007
{xevideobot}<embed style="width:400px; height:326px;"
id="VideoPlayback" align="middle" type="application/x-shockwave-flash"
xsrc="http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=-167891129343280649&hl=nl"
quality="best" bgcolor="#ffffff" scale="noScale" salign="TL"
FlashVars="playerMode=embedded"> </embed>{/xevideobot}
UITKIJKTOREN 3 februari 2007
{xevideobot}<embed style="width:400px; height:326px;"
id="VideoPlayback" align="middle" type="application/x-shockwave-flash"
xsrc="http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=-9177435361901657626&hl=nl"
quality="best" bgcolor="#ffffff" scale="noScale" salign="TL"
FlashVars="playerMode=embedded"> </embed>{/xevideobot}
LANGS DE KUST I 3 februari 2007
{xevideobot}<embed style="width:400px; height:326px;"
id="VideoPlayback" align="middle" type="application/x-shockwave-flash"
xsrc="http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=930173192520488990&hl=nl"
quality="best" bgcolor="#ffffff" scale="noScale" salign="TL"
FlashVars="playerMode=embedded"> </embed>{/xevideobot}
LANGS DE KUST II 3 februari 2007
{xevideobot}<embed style="width:400px; height:326px;" id="VideoPlayback" align="middle" type="application/x-shockwave-flash" xsrc="http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=-7666762150821172886&hl=nl" quality="best" bgcolor="#ffffff" scale="noScale" salign="TL" FlashVars="playerMode=embedded"> </embed>{/xevideobot}