Vanuit Ede werd zaterdag de 1e marathon van Ede als onderdeel van de Heiderun georganiseerd. Deze marathon is een gezamenlijk project van de de Stichting Heiderun en de plaatselijke atletiekvereniging Climax. De start en finish vonden plaats voor het Akoesticum met als kloppend hart de oude apèlplaats tussen de Willem Friso en de Prins Maurits kazerne. De route van de marathon leidde de deelnemers over (on)verharde paden over de prachtige Edese heide. 

Arjen Kwint uit Loppersum, die zich steeds meer gaat toeleggen op de langere afstanden, was een van de 115 mannelijke deelnemers. Hij heeft dit jaar al negen keer een marathon dan wel een langere afstand gelopen. Het zat hem zaterdag echter niet mee. Het regende en hij kende ook een aantal andere ongemakken onderweg (lees zijn verslag). Dit alles weerhield hem er niet van ook deze marathon tot een goed einde te brengen. Hij finishte als 98e met een tijd van 4.33.57 uur.

Negende marathon                                             Arjen Kwint
Mijn negende marathon van dit jaar werd in Ede gelopen.
Daar werd voor het eerst een marathon georganiseerd als onderdeel van de Heiderun. Naast de marathonafstand was er ook de mogelijkheid om 21, 12 of 6 kilometer te lopen. Met in totaal bijna 1000 deelnemers was het een gezellig drukte op een voormalig kazerneterrein.

Helaas was het niet droog en was het voor supporters minder aantrekkelijk om aanwezig te zijn.
Vooraf niet al te veel doelen gesteld vandaag. Op ongeveer 6 minuten per kilometer starten en dan zien waar we uitkomen. Ik besloot met bril op te lopen waar ik al snel spijt van had.
De miezerregen veranderde in echte regen en vanaf ongeveer 12 kilometer maar mijn bril in de hand gehouden.
Op dat moment hadden we al mooie heidegebieden gehad. Eerst een stuk van de Ginkelse Heide, bekend van de Slag om Arnhem, en vervolgens bij Planken Wambuis. Een volgend spijtmoment was na ongeveer 20 kilometer. Ik had begrepen dat de route ook best veel onverharde paden had maar tot dit punt eigenlijk alleen maar betonnen fietspaden. Dus met mijn trailschoenen had ik minder demping en langzamerhand kreeg ik last van mijn linkerheup. Stappen met links ging niet echt lekker.
Na ongeveer 27 kilometer begon het ook pijn te doen en ja dan kan je niets anders doen dan af en toe wandelen. Inmiddels was mijn startnummer ook al kwijt. Dit startnummer was overigens bijzonder, gemaakt van duurzaam papier met bloemzaadjes. Helaas heeft dit startnummer mijn eigen achtertuin dus niet gehaald. Langs de Airborne monument had ik mijn slechtste moment.
Ook wandelen was niet echt soepel meer. Veel energie zat er niet meer in het lichaam. Onderweg waren alleen waterposten met sportdrank en water, dus had ik maar zelf wat meegenomen aan vast voedsel naast mijn gelletjes. Gelukkig kon ik me na een kwartier weer herpakken. Niet dat het allemaal makkelijk ging maar in een rustig tempo liep ik toch aardig door. We liepen nu ook door het bos over onverharde paden, ook daar was ik blij mee. Inmiddels was ik ook drijfnat geworden maar dat kon de pret van de laatste kilometers niet drukken. Wat ook vandaag hielp was de vriendelijkheid en het enthousiasme van de vrijwilligers bij de waterposten. Stuk voor stuk straalden ze plezier uit ondanks uren in de regen staan.
Uiteindelijk mijn finish in net iets meer dan 4,5 uur.
Dus weer genoeg geleerd vandaag en uiteindelijk 90% van de tijd genoten. Op naar de volgende avonturen.