Artemislid en ultraloper Gerik Mik uit Sint Annen heeft afgelopen zaterdag met succes deelgenomen aan een loodzware kleinschalige trail in het Duitse Zierenberg, gelegen in de deelstaat Hessen nabij de stad Kassel. Het betrof een  trail op uitnodiging over een afstand van 83 kilometer met 2600 hoogtemeters. Er waren vier ronden van ongeveer 10 kilometer uitgezet, die zowel linksom als rechtsom moesten worden afgelegd. Gerik noteerde een tijd van 15.29.29 uur en klasseerde zich hiermee als vierde bij de mannen. ''Blij met weer een wedstrijd. Het was een echte trail', aldus Gerik. Lees hieronder zijn verslag.

Lebensbogen Ultra, LBU80

Deze ultra stond geplanned op 16/01/2021 maar door de corona maatregelen afgelast en uitgesteld tot later. Paar week geleden viel de nieuwe datum in de mailbox, 28 augustus 2021 en ook direct 30 kilometer meer. Nu een Ultra trail van 83 kilometer met +2600 hoogtemeters. Zonder markeringen op GPS. Vier ongeveer gelijkwaardige ronden van ~ 10 kilometer die één keer rechtsom en één keer linksom moeten. Volgorde mag je zelf bepalen.

Trail met 30 kilometer meer, op korte termijn en ook nog een rit van 400 kilometer. Heen en terug op een dag gaat niet lukken. Tijdje nagedacht en besloten te gaan en er direct een weekendje weg van te maken. Donderdagavond daar ter plekke en dan zondagavond weer naar huis. Kunnen we op vrijdag een van de rondes lopen, zaterdag de trail en dan zondag via Landwherhagen terug. Daar nog een keer de heen en terug naar de "Steinerner Tisch" lopen. In Landwherhagen een aantal keer de German100 gelopen. De route van deze 100 mijl had elke keer 4 keer een heen en terug naar der "Steinerner Tisch". Was na 2 keer al niet leuk meer maar het uitzicht was er prachtig.

Nu alleen nog een slaapplek regelen voor het weekend. Jochen de organisator van de Lebensborgen Ultra bood ons een slaapplek aan en we konden met de gemeenschap waar Jochen en zijn familie deel van uitmaakt mee-eten. Helemaal top dit. Enig wat nu nog reste was een negatieve corona test. Dat d.m.v. een zelftest donderdagavond bij aankomst. Beide waren we negatief! Dus het weekendje weg kon beginnen.

Vrijdag ronde 2 wandelend verkend. De ronde met de twee hoogste top van de Lebensborgen Ultra. De Helpenstein en de Dörnberg. Beide boven de 500 meter. Zaterdag 07:00 de start. Aantal lopers is klein, er staan 8 op de lijst. Een meldt zich af en één komt niet opdagen. Dus met 6 lopers van start. Welke ronde je begint en of dat links om of rechtsom mag je dus zelf weten als je aan het einde maar alle 4 de ronden linksom en rechtsom hebt gelopen. Ik besluit eerst alle vier de verschillende ronden te lopen en dan te bepalen wat de volgorde in voor de laatste 40+ kilometer.

Motto van de Lebensbogen is: “Wenig Aufwand – viel Schlamm (hoffentlich) – viel Spass (SICHER!!!)” Nu de Schlamm was verzekerd. De vrijdag vooraf was een regenachtige dag en de nacht van vrijdag op zaterdag was een lange regenbui. De start was ook nog in de regen. Schlamm was verzekerd’dus.

Vooraf bedacht elke ronde binnen de 1:45 te lopen zodat ik voor 21:00 finishte. Dat is dus duidelijk niet gelukt. Alleen in de eerste helft twee keer binnen de 1:45 gelopen. Ronde 2 rechtsom, was de route die we gisteren hadden gewandelen dus geen GPS nodig, zat nog in mijn hoofd en ronde 4 rechtsom. De overige 6 ronden tijden van 1:55 – 2:00. Ronde 5 geeft in de uitslag een tijd boven de twee uur maar dat kwam omdat ik was vergeten te klokken bij binnenkomst. Ja, deze kleine loop heeft een electonische tijdwaarneming!

Na alle vier de ronden te hebben gelopen was me duidelijk dat ik de laatste ronde in het donker moest lopen. Dat zou dan ronde 2 over de hoogste toppen van het parcours worden. Deze kende ik het beste en had de meeste open stukken. Ronde 1 zou ik nu als eerste lopen. Hier veel modder, die door de hier in de omgeving aanwezig wilde zwijnen elke nacht wordt omgewoeld op zoek naar eten. Na een hele nacht regen waren hier delen nagenoeg onbegaanbaar. Zeker in dit gebied, je gaat altijd naar beneden of omhoog. Paden zijn hier nooit vlak. Alleen kleine stapjes zijn op die omgewoelde modderige paden mogelijk. Iets te veel kracht bij de afzet en je gaat onderuit. Glibberen en glijden verzekerd. Ronde 3 en 4 zijn nagenoeg evenwaardig wat betreft modder. Ronde 4 heeft iets meer graspaden met begroeiing van 1,5 meter en minimaal wildspoor. Ronde 3 zat ook nog een paar honderd meter waar boswerkers met een of ander rupsvoertuig wat heen en weer waren gereden over een bestaand pad. Weg pad, welkom modder.

Ja en als je start in de regen en de nacht ervoor heeft het de hele nacht geregend dan zijn je voeten de hele race nat. Ook al is het na 08:00 prima loop weer. Geen regen meer, bewolkte hemel en af en toe een zonnetje. Prima loop weer en dat zou het blijven totdat ik de laatste ronde ging lopen. Alle knopen ging toen op regen en het viel in bakken naar beneden. Op de plekken was ik berg op liep was het gelijk de branding op het strand. Kleine golfjes kwamen op me af. Aan het begin van de laatste ronde was het nog schemering maar na een aantal kilometer is het donker. Kloplamp aan laat alleen zien hoeveel regen er valt. Je ziet alleen een gordijn aan druppels, ofwel beperkt zicht. Op dit deel van het parcours niet echt een probleem, het is goed te belopen maar aan het einde zitten de twee toppen, Helperstein en Dörnberg.

Dörnberg op gaat via een zigzag door een donker beukenbos. De regen wordt gebroken door het bos en daardoor beter zicht. Uit het bos zit je direct op het vlakke gedeelte rond de top met mooi pad, die de snelste weg is naar de Helperstein. Maar de route loopt ander, ik moet links, over een wildspoor door 1,5 meter gras (en dus ook brandnetels). Nu geen pad meer, door de regen is het onkruid zwaar geworden en hangt alle kanten op, dus ook over het wildspoor.

Gelukkig is dit maar een kleine kilometer. Dan een mooi pad. Althans de vorige twee keer dat ik hier langs kwam. Nu hangt er een wolk aan deze kant van de berg. Mist en zware regen. Ik heb max 50 centimeter zicht. Gelukkig ken ik het pad. Ik hou zo rechts mogelijk. Links zit alleen hier en daar een boom en daar gaat met meters steil naar beneden. Ik zie de linkskant niet maar zolang ik bomen rechts zie weet ik dat ik goed zit. Net voor de top nog weer een onkruidpad , maar daarna alleen nog maar open gebied en afdalen.

Afdalen naar de Helperstein is best nog wel een uitdaging. Gaat namelijk door een weide met geen duidelijk pad. Alleen een minimaal uitholling in de weide geeft aan wat mogelijk het pad is. Wat ben ik blij dat ik hier al twee keer heb gelopen. Met het minimale wat ik zie en de beelden van twee keer hier gelopen kan ik redelijk eenvoudig de voet van de Helperstein vind. Ook de Helperstein op gaat redelijk eenvoudig. Boven is het uitkijken, oppassen en voorzichtig zijn. Hier zijn een aantal plekken waar je meters naar beneden kan donderen.

Voetje voor voetje gaat het naar beneden. Oppassen, niet nog de laatste kilometer van de berg af donderen! Ik moet twee rotsen rechts van mij houden pas dan mag ik naar rechts. Daar zit de omheinig om de weide, deze dan volgen naar beneden. Daar zit het gat in de omgeheining om de weide te verlaten. Minder dan een meter zicht, lopend in de regen en de wolk waar het uitkomt, voetje voor voetje lukt het de omheining te vinden en vervolgens het gat om te wiede te verlaten. Zucht van verlichting en blij dat het is gelukt en wat een heerlijk gevoel om dit weer eens te beleven. Oude tijden herleven! Dit zijn de echte trails!