Even uitwaaien op Schier
Hettie Hellinga kwam met het idee, hardlopen van de Balg naar het dorp, een tocht van 19,5 km.Tien Artemissers: Bert en Anja Schaaphok, Geert en Gonny Houtman, Aad van der Drift, Jantje Wiersema, Anke Bijma, Hilda Broekhuizen, Tini Visker en Gea Meulema gaven hier gehoor aan en zaten dan ook op zaterdag 3 augustus op de boot. De Balg is een zandplaat aan de oostkant van Schiermonnikoog en via het strand makkelijk te bereiken. Toch is het geen eiland, de zandvlakte grenst slechts aan Schier. Waarschijnlijk is de huidige plek de oude plaats waar ooit het eiland Bosch lag. Voor een Waddeneiland geldt dat een 160 hectare groot gebied bij gemiddeld hoog water niet meer door de Noordzee mag worden overspoeld alvorens het een eiland te noemen. Balg voldoet niet aan deze omschrijving. Vanaf 1800 kwam de Balg langzaam in zicht en is sindsdien langzaam gegroeid. Tot in het midden van de jaren 70 van de 20e eeuw was het een kale stuivende zandplaat. Sindsdien schuift de zandplaat naar het oosten en ontstaat er begroeiing. Om er te komen zijn er twee mogelijkheden, op eigen gelegenheid te voet/fiets of paard, of met de Balgexpres. De Eilander Balgexpres brengt je redelijk snel naar dit oostelijkste puntje van Schiermonnikoog. Voor wie zeehonden wil zien is het een zeehondensafari met redelijke kans de beestjes aan te treffen. Gezien de enorme zandvlakte is het woord safari niet eens zo gek gekozen. Om 12.00 uur arriveert voor de Schiermonnikoger Vishandel aan de Torenweg een grote trekker met buswagen. Op drie plaatsen na is de voor 45 personen geschikte moderne huifkar gevuld. De meesten zullen de terugweg gaan hardlopen dan wel wandelen, maar er zitten ook mensen in de kar die de expeditie heen en weer in de luxe volbrengen.Foto's staan hier.

Op weg naar de Balg rijden we eerst over de Badweg, het gaat in een rap tempo. De strandafgang bij Noorderstraun is amper breed genoeg, verschrikte badgasten springen opzij. Tot de Grilk, nu strandtent Merlijn, rijden we vlak langs de duinen. Bij het vliegercentrum weet een vliegeraar amper zijn speeltje te redden van de enorme wielen van de tractor. Het wordt donkerder en zowaar vallen er enige spatten regen. De raampjes in de bus staan open en ook daardoorheen voelen we nattigheid. Het vooruitzicht van een natte middag en stevige wind zijn niet aantrekkelijk. Schier zou Schier niet zijn als de regen blijft aanhouden. Dat gebeurt dus niet, weldra is het droog en rijden we langs de duinen die steeds lager worden. De rit naar de Balg duurt bijna een uur. Behendig manoeuvreert de chauffeur langs het strand. Hier en daar zien we een badgast achter een stevig windscherm. Zand stuift in vlagen over het strand. Onderweg stellen we vast dat we dat hele eind terug moeten onder barre omstandigheden (windkracht 4-5). Na de laatste hobbels en kuilen arriveren we uiteindelijk op het uiterste puntje van de Balg. In de verte zien we zeehonden op een zandplaat liggen. Nadat Hettie een groepsfoto heeft gemaakt vertrekken Geert Houtman en ik voor onze wandeling. Licht voorover gebogen proberen we de wind te trotseren. Het is een echte safari, een enorme zandbak omringt ons. Toch zien we links en rechts om ons heen het treurige restant van de beschaving. Wat schepen over boord gooien valt in de goudgele omgeving des te meer op. Schoenen, stukjes visnet, een bigbag ontwaren we al binnen enkele honderden meters. Nog geen vijf minuten na onze start komt een grote groep aangerend. Er wordt in een zeer rustig tempo gelopen. Het strand nodigt uit om met blote voeten te gaan lopen, we zien Anke dat dan ook doen. Het is niet mogelijk recht toe recht aan te gaan. Door het langzaam terugtrekkende water ontstaan er grote plassen. Voordat het laagwater is moeten de achtergebleven poelen en plassen zo veel mogelijk worden vermeden. Wie dat niet doet krijgt natte voeten en dus blaren. Tini Visker klaagt na afloop dan over dit ongemak.
Samen met Geert wandel ik over het zandstralende strand. De herrie van de wind voorkomt iedere conversatie. Hoewel het meeste zand laag over de bodem waait proef ik na een tijdje de zandkorrels tussen mijn tanden. Bij tijd en wijle ziet het er naar uit dat het harder waait. Grote zeemeeuwen trotseren de wind, door enkel hun vleugels uit te slaan stijgen ze snel en makkelijk op. Geert en ik wandelen in een gestaag tempo door, achter ons zien we twee stippen die almaar kleiner worden. Het zijn twee andere wandelaars die het er van nemen, in een beduidend langzamer tempo bewegen ze zich westwaarts. Op een gegeven moment zijn we ze geheel uit het oog verloren.
Na een tijdje zien we in de verte de begeleidende SUV staan. Ons verheugend op een glas met vocht, rijdt de waterpost dan ineens weg. Ruim 1 ½ uur na de start worden we alsnog voorzien van een uiterst welkom zakje met water, energydrank, een appel en ontbijtkoek. Deze service kunnen we zeker waarderen. Stevig doorlopend zijn we na twee uur in de buurt van het 12 km punt. De duinen zijn alweer aanwezig, een enkele badgast toont zich wandelend aan het strand.

Het gezwoeg en gesjor op het strand eist langzamerhand wel zijn tol. Bij Noorderstraun pauzeren we en belt Geert Gonny. De groep bevindt zich op het terras van hotel Duinzicht. Bezweet nemen we op dit terras een pilsje, en daarna nog even douchen in het zwembad. We hebben geluk want als we klaar zijn gaat het bad al dicht.

De dag wordt afgesloten op het terras van restaurant De Ware Jacob. De meesten bestellen daar een pizza Mozzarella, getriggerd door de aanwezigheid van buffel-mozzarella. Gonny, Bert en ik lopen ook maar terug naar de boot. Harm-Jan die op de heenweg ons nog bemoedigd aansprak was er niet meer, wel een van zijn collega's die meldde: "U bent van Artemis, weet u dat er ook mensen van ons lid zijn?" Marco, Edwin en Harm-Jan, ik raad ook jullie aan een dagje de boot de boot te laten en mee te doen aan dit magnifieke evenement.