Ultraloper Gerik Mik uit Sint Annen heeft onlangs in Chili deelgenomen aan de Ultra Fiord. Lees hieronder zijn aangrijpende verslag.
Het is al twee maanden geleden maar iedere keer als er aan terugdenk voel ik de teleurstelling weer. Ook komt dan direct weer de vraag hoeveel realiteitszin organisaties hebben. Kunnen ze waarmaken wat ze organiseren? Na mijn deelname aan de Ultra Fiord heb ik daar voor de Ultra Fiord organisatie grootste twijfels bij. (lees hier artikel van Gerrit op zijn site)
Aanmelden of niet?
Een paar jaar geleden kwam ik hem ergens tegen op het internet, de Ultra Fiord 100 Mile in Puerto Natales. Een plaatsje in het Zuiden van Chili. In het deel van Zuid Amerika dat we kennen als Patagonië. Daarna regelmatig gezocht maar ervaringen van deze ultra. De ervaringen lopen uiteen van "niet doen" tot "grandioos". Berichtgeving door de organisatie gaan allemaal richting grandioos. Uitzondering is de dood van Arturo Martínez Rueda tijdens de editie van 2016. Hij overleed als gevolg van onderkoeling. Voor de rest is hun berichtgeving er op gericht een positief imago neer te zetten. Ja, de marketing hebben ze goed voor elkaar.
In de verschillende verslagen lees je ook vaak dat het "grandioos" is. Dat gaat dan echter hoofdzakelijk over de route, de beleving in de natuur en de schoonheid van de omgeving. Het "niet doen" , dat je leest, heeft vooral te maken met de organisatie. De kwaliteit van de verzorging, de ondersteuning bij moeilijke passages en de afwezigheid van verzorging en helpers op een verzorgingspost. Of zelfs het niet aanwezig zijn van een beloofde verzorgingspost! De organisatie lijkt doof te zijn voor dit soort kritiek want elk jaar zie je dezelfde kritiek weer terug.
Daarnaast is er een aantal voorvallen te vinden die mij deden twijfelen over deze Ultra. Zo was er tijdens de editie van 2016, naast de fatale onderkoeling van Arturo Martínez Rueda, nog een onderkoelde slachtoffer. Gelukkig voor haar werd ze gevonden door twee lopers die haar hebben geholpen naar het volgende verzorgingspunt. Datzelfde jaar zijn er ook nog twee deelneemsters verdwaald en drie dagen zoek geweest. Overleven op bessen en water uit de beek. Ook tijdens de editie van 2015 blijkt er een onderkoelde slachtoffer te zijn gered door andere lopers. Bij de editie van 2017 vielen er gelukkig geen slachtoffers wel een hele verzameling verdwaalde 100 mijl lopers. Door onduidelijke markering van de route liepen veel lopers verkeerd en hadden uren nodig om weer op de route te komen. Gevolg ze misten de eerste cut-off.
Zoals veel wedstrijden in de bergen heeft ook deze een lijst met verplicht mee te nemen materiaal. Naast het fluitje, een extra lamp e.d. ook veel extra kleding om onderkoeling te voorkomen. Tevens is er een soort ballotage commissie die bepaalt of je voldoet aan de vereiste ervaring. Dit geeft de indruk dat er toch is geleerd van de voorvallen in de voorgaande jaren en dat de organisatie naar een hoger niveau is gebracht. Voor 2018 leek er dus een professionele organisatie te staan. Daarom ondanks de twijfels van begin 2017 toch ingeschreven voor de editie van 2018.
Aangemeld.
Vooraf komt er regelmatig een informatie mail van de organisatie. Echter de informatie om je voor te bereiden op het parcours blijft dit jaar achterwege. Wel krijg ik de beschrijving van 2017 maar die is maar deels actueel omdat de route is aangepast. De beschrijving van 2018 wordt wel beloofd samen met een GPS track maar tot drie dagen voor mijn vertrek niets ontvangen. Na een mail aan de organisatie komt er dan opeens de Runners Guide beschikbaar. De GPS track komt niet maar die had ik intussen al gedownload bij de ITRA.
Gezien de aard van het parcours ga ik dit keer gebruik maken van meerdere dropbags. Er zijn onderweg 4 plekken voor een dropbag en je kan een dropbag bij de finish plaatsen. Ons hotel zit op 100 meter van de finish. De dropbag bij de finish vind ik daarom niet nodig. Uit de verschillende verslagen die ik heb gelezen weet ik wat me onderweg te wachten staat. De eerste honderd kilometer hier en daar paden, voor de rest wildsporen. Veelal nat en modderig. Daarnaast meerdere stukken kilometers hoogveen. Gegarandeerd nat. Veel beekjes om over te steken. Veelal zonder bruggen. Dus vaak nat. Boven de boomgrens geen paden. Alleen markeringen. Net als op de rest van de route, blauwe PVC buizen van een half meter met bovenaan een stuk reflecterende tape. Daarbij gaat het twee keer boven de 1200 meter. Is niet hoog maar hier voldoende hoog om in de sneeuw te belanden. De eerste bult gaat zelf twee kilometer over een gletsjer. De tweede bult waarschijnlijk alleen wat sneeuw. Maar in dit deel van Patagonië weet je het nooit. Het weer kan zomaar omslaan. Opeens sneeuw en wind, met als gevolg dat de gevoelstemperatuur richting de -20 graden daalt.
In de aanloop naar de wedstrijd allerhande materiaal aangeschaft. Verplichte items zoals microspikes voor de gletsjer en kleding tegen de kou. De kleding goed kunnen testen de weken voor de wedstrijd. Bij gevoelstemperaturen van -17 tot -20 graden meerdere keer een ronde van 60 á 70 kilometer gelopen over het vlakke land rond de stad Groningen. Kleding voldeed prima, geen moment koud gehad. Dus laat het weer van Patagonië maar komen!
Ter plekke.
Na drie dagen reizen komen we aan in Puerto Natales. Voor de wedstrijd zijn er nog een aantal verplichtingen. Equipment check, ophalen startnummer e.d., inleveren dropbags en de briefing. Dag van aankomst direct de equipment check laten doen en het startnummer e.d. opgehaald. De dag erop 's ochtends de dropbags ingeleverd en 's middags de briefing bijgewoond.
Bij de Ultra Fiord zijn er een aantal wedstrijden van een VKM tot een 100 Mile. De hele week worden de verschillende wedstrijden afgewerkt. Voor onze briefing zijn de VKM , 50KM, 42KM en 30KM al gelopen. De ochtend van de briefing is de 70KM gestart. Tijdens de briefing blijkt dat de 70KM niet is gehouden.. Wel zijn de deelnemers naar de start gebracht, een tocht van 3 uur maar gestart zijn ze niet. Dus retour drie uur. Het weer is verslechterd en daarom is de passage over de gletsjer niet mogelijk. Ook wordt terloops gemeld dat de 100KM later gaat starten en dat het voor de 100 Mile allemaal nog onduidelijk is. De briefing zelf was niet echt een briefing meer een verhaal over onderkoeling. Natuurlijk belangrijk en begrijpelijk gezien de dood van Arturo Martínez Rueda, maar aandacht voor de route en wat je daar te wachten staat lijkt me ook belangrijk. Kortom het enige wat ik leerde tijdens de briefing was dat er een "Change of plans" stond aan te komen. Het hoe en wat zou via de Sociale Media van de Ultra Fiord worden bekend gemaakt. Lees Facebook, handig als je dat hebt maar bij mij geen Facebook en de Facebook van de organisatie is geen openbaar evenement dus enige wat ik kan zien is het verzoek om me te registeren voor Facebook / in te inloggen op Facebook. Mijn vrouw heeft wel Facebook dus een oplossing was er. Echter wat er op Facebook komt maakt het allemaal niet duidelijker. Gevolg een lawine aan vragen waarvan er veel niet worden beantwoord. De bus naar de start zou om 18:00 vertrekken maar om 17:30 was nergens te lezen wat er ging gebeuren. Ik ben toen maar naar de plek gelopen waar de bus zou vertrekken. Daar zag ik een aantal mensen van de organisatie staan. Ze konden duidelijkheid gegeven. Bussen vertrekken pas morgenochtend 07:00 uur. Start zal om 09:00 uur zijn. Route is ingekort tot 110KM. Ook de 100KM gaat deze route lopen en de 70KM loopt een kleine 80 KM van deze route. Allemaal starten we op dezelfde plek. De eerste 21 kilometer is de route van de 50 kilometer, een totaal andere route dan waar ik me op had voorbereid, daarna pakken we de originele route weer op met de finish in Puerto Natales. We ontwijken zo de gletsjer op de Paso Byron (+1235m). De twee laatste dropbag plekken blijven gelijk. De eerste dropbag komt te vervallen maar die zal vanaf 06:00 op het plein liggen bij de bussen zodat je er spullen uit kan halen. Lijkt dus allemaal prima geregeld maar de communicatie van deze verandering is een drama. Terug in het hotel heeft het nog uren geduurd voordat het duidelijk op Facebook stond. Veel vragen van deelnemers bleven echter onbeantwoord.
Tot aan briefing leek alles goed geregeld. Equipment check, ophalen startnummer en inleveren dropbag allemaal prima verlopen en ook geen communicatie problemen. Ook steeds helpers beschikbaar die Engels spraken. Tijdens de briefing was daar de eerste rimpeling en de manier waarop de "Change of plans" werd gecommuniceerd liet een beeld zien die ik op het internet had gelezen in de verslagen die waarschuwden voor de organisatie van de Ultra Fiord en adviseerden "Niet doen".
's Avond de eerste 21 kilometer van de route een paar keer goed doorgelezen. In de Runners Guide was dat deel beschreven bij het 50KM route. We beginnen bij Hotel Rio Serrano (+30 meter) en klimmen via 10 kilometer bos naar El Lago (+525 meter). Daarna in 2 kilometer naar 862 meter. Het hoogste punt van de eerste 40 kilometer. We zitten hier ook boven de boomgrens. Boven de boomgrens? Ja, verbaasde mij ook maar geen boom of struik te vinden hier Dit later nog even opgezocht. De bronnen spreken elkaar tegen maar de meeste noemen 700 a 800 meter als de boomgrens en dat klopt aardig met wat ik heb gezien. Daarna gaat het weer langzaam bergaf en bij 21 kilometer weer het bos in tot aan kilometer 40. Af en toe verlaten we het bos om een paar kilometer over hoogveen te gaan. Uit de verslagen weet ik dat het bos modderig is en het hoogveen nat. Daarbij moeten we ook meerdere keer door beekjes. Echte paden zijn hier niet. Het zijn niet meer dan wildsporen door het landschap.
De wedstrijd.
Volgende ochtend 06:00 staat ik op het plein. Nog weinig te doen. Hier en daar staat een auto met deelnemer en begeleiding. Links en rechts komen nog wat deelnemers aanlopen maar het zijn nog niet de 180 deelnemers die vanochtend om 09:00 gaan starten bij hotel Rio Serrano. Het aantal deelnemers heb ik achteraf uit de uitslagen gehaald. Vooraf is nergens te vinden wie er deelnemen en hoeveel deelnemers er per onderdeel zijn. Na een kwartiertje komen er twee taxi aan. Uit hun kofferbak worden de dropbags geladen. Ik heb de schoenen nodig die in mijn dropbag zitten. Tevens wil ik de neopreen sokken uit de dropbag. De schoenen in de dropbag zijn beter geschikt voor het klimmen en de neopreen sokken komen misschien wel van pas, als door al de verwachte nattigheid mijn voeten koud worden. Na de schoenen wissel en neopreen sokken in de rugzak de bus in. Om 07:00 uur staat het vertrek op de agenda. In de bus nog maar even de ogen dicht want het gaat allemaal even wat langer duren.
Net voor 09:00 bereiken we het startgebied. Opnieuw een aantal aanpassingen. Start wordt verplaatst naar 10:00 uur. O, ja en de 70KM start opeens niet samen met de 100KM/100Mile. 70KM om 10:00 en de 100KM/100Mile 10 minuten later. Gelukkig heeft hotel Rio Serrano voldoende ruimte. Voor alle deelnemers is er wel ergens een stoel te vinden. De een zit er totaal ontspannen bij, anderen zijn lichtelijk hyper en rennen van links naar rechts door het hotel. Weer anderen gaan in de selfie mode en knippen er driftig op los met de bergen op de achtergrond. Zijn vast prachtige plaatjes geworden want je hebt hier een grandioos zicht op de pieken van Nationaal Park Torres del Paine.
Na een kwartier is de rij bij de wc verdwenen en kan ik daar op mijn gemak nog even zitten. Blijkbaar dacht iedereen dat we toch om 09:00 zouden starten en hebben zich gedragen als een tornado. Wat een zooi in en bij de wc's. Rollen wc papier op de grond, deksels van de spoelbakken af en overal rommel en viezigheid.
Nog voldoende tijd voor de start. Dus maar wat rondkijken. Waar is de start? Welke kant gaan we op ? Ontdek ik daar een tafeltje met verzorging! Restanten van twee trossen bananen en nog twee helften van twee rol koekjes. Ik krijg weer beelden voor me van het verslag die zeiden "Niet doen!". Zal toch niet, na drie jaar kritiek en tips over wat te verbeteren is er niets veranderd! De Runners Guide doet ook anders geloven. Daarin mooie overzichten met o.a.: rijst, traditionele soep, cola, ham en kaas broodjes, instant pasta, instant soep en bier bij de finish. Gelukkig ben ik voorbereid. Volop eten in de rugzak. Allerhande repen, voldoende voor een maaltijd of vier.
Om 10:00 uur dan eindelijk de eerste groep weg. 49 deelnemers van de 70 kilometer beginnen aan hun tocht naar Estancia Dos Lagunas. Door de wijziging van het parcours niet de beoogde 74KM maar iets meer dan 80KM. Tien minuten later gaan wij. De 121 deelnemers van 100KM en 100 Mile deelnemers. Onze finish ligt op 110KM in Puerto Natales.
Het woord is al een paar keer gevallen, onderkoeling. Krijgt ook veel aandacht van de organisatie. Zo is er de verplichting m.b.t. warme kleding en bleek het de kern van de briefing. Hier loop ik dan deels gekleed in de verplichte kleding, de rest in de rugzak en nog wat extra voor het geval het echt koud gaat worden. Het is echter een perfecte najaarsdag. Prima temperatuur en op dit moment geen extra kleding nodig. De jas gaat dan ook al snel los en even later zelfs uit. T-shirt, korte mouw voldoet!
De organisatie legt erg veel nadruk op het weer en onderkoeling als gevolg daarvan. De dood van Arturo Martínez Rueda tijdens de editie van 2016 laat ook zien dat dit belangrijk is. Hoe zit dat eigenlijk met het weer hier? Hoe koud is het hier? De wedstrijden worden gehouden in het uiterste zuiden van Chili. Duizend kilometer verder op ligt Antarctica. Doet vermoeden dat het hier koud is. Puerto Natales ligt op 51 graden zuiderbreedte. Wij in Nederland wonen op 51 graden noorderbreedte. Ofwel Nederland ligt even ver van de Noordpool als het wedstrijdgebied van de Zuidpool. Dit doet opeens een heel ander beeld ontstaan. Pak je de jaargrafieken erbij dan krijg je toch verschillen. April is op het zuidelijk halfrond herfst. We moeten dit vergelijken met oktober in Nederland. April in Puerto Natales heeft een gemiddelde minimum temperatuur van 2 graden en een gemiddelde maximum van 12 graden. Voor Nederland is de gemiddelde minimum temperatuur 7 graden en een gemiddelde maximum van 14 graden. Beide hebben ze een zeeklimaat. Nederland een gematigd zeeklimaat en Puerto Natales een koel zeeklimaat. Blijkt dus dat ondanks dezelfde breedtegraad de gemiddeld minimum temperatuur 5 graden lager is in Puerto Natales. De oorzaak hiervan de is Humboltstroom. Het koude water van Antarctica wordt door de Humboltstroom langs de kust van Chili naar het noorden gevoerd waardoor de temperatuur hier met 5 of meer graden daalt. Naast dat het 5 graden kouder is dan in Nederland staat er ook meer wind. Als gevolg van de atmosferische circulatie heerst er hier een stevige west wind. In April zijn hierdoor gemiddeld 13 dagen boven windkracht 5 waarvan weer 4 boven windkracht 7. De stevige westen wind en de Humboltstroom zorgen dus samen voor een koude gevoelstemperatuur.
Vanaf de start even door een weiland maar dan gaat het snel de bossen in. Eerst zijn het wat hier en daar verspreide bomen maar als snel lopen we echt in een bos. De eerste beekjes probeer ik nog mijn schoenen droog te houden maar dat hou ik een half uurtje vol. De rest van de Ultra Fiord loop ik met natte schoenen en voeten. Ik zag daar vooraf een beetje tegenop maar het blijkt geen hinder. Na een tijdje weet je niet beter.
De eerste kilometers een verrassende ontmoeting. Ik passeer twee gezellig kletsende dames. Hoor ik die Nederlands praten? Zijn er hier landgenoten? Blijken inderdaad twee Nederlanders. Julia uit Almere, loopt de 100KM, en Nieves uit Zaandam, loopt de 70KM. Enige weken geleden liepen ze samen een trail in België en ontdekten ze dat ze beiden de Ultra Fiord gingen doen. Nu de 70KM en 100KM op het zelfde moment gingen starten hebben ze besloten om samen te gaan lopen. Ik loop een tijdje met hun op. Ze zijn ook in de buurt als in keihard onderuit ga. Bij het oversteken van een beek ga ik op een boomwortel staan. Spekglad en plat op mijn achterste. Het is even zwart, ik zie gouden sterretjes en mijn maag draait een paar keer om. Kost enige moeite om weer op te staan maar uit ervaring weet ik dat dit een moment is om door te lopen. Als ik de spieren kans geef om te verstijven is het afgelopen. Lopen kost ook enige moeite maar na een tijdje is de pijn weg en zijn mijn gedachten al weer bij het parcours.
In de beschutting van het bos, door de modder en regelmatig door het water. De meeste bomen zijn schijnbeuken. Dit zijn de meest voorkomende bomen in Patagonië. Het is tien kilometer door het bos klimmen naar El Paso en daarna naar het hoogste punt van de eerste 40 kilometer. Na El paso ook de eerste sneeuw op het parcours. Hier en daar een vierkante meter sneeuw. Het is hier nu begin van de herfst en veel van de schijnbeuken hebben hun herfstkleuren. Vanaf El Paso daardoor prachtige uitzichten over mooie rode heuvels met hier en daar wat geel en groen. In de verte Gletsjer Gray, de drie torens van de Torres de Paine en verspreid liggende meren. Later vanaf het hoogste punt weer prachtige uitzichten en nu ook zicht op Gletsjer Tyndall en Geikie.
Na het hoogste punt een prachtige stuk door een boomloze vlakte. De jas is intussen weer aan. Alleen T-shirt is hier niet voldoen. Geen modder hier. Dit heeft plaatst gemaakt voor sneeuw. Regelmatig stukken van tientallen vierkant meter. De beekjes zijn er nog wel. Nog steeds natte voeten van de beekjes en modder in het bos. Nu door de sneeuw, door de beekjes en wonderbaarlijk blijven de voeten warm. De neopreen sokken lijken op dit moment overbodige ballast.
Na de boomloze vlakte weer afdalen. Door de modder glijdend de heuvel af. Na 20 kilometer dan het eerste contact met de organisatie. Nou ja, contact. Uit de koepeltent komt een hand te voorschijn en er komt geluid uit de tent. Ik herken het woord passport. Bij de equipment check kreeg iedereen een "runners passport". Hierin allerhande handtekeningen en vinkjes omdat je hebt voldaan aan de verplichtingen vooraf. Tijdens de wedstrijd worden aankomst- en vertrekttijden bij verzorgingspunten er ingezet en blijkbaar zijn er ook punten waar alleen het "runner passport" wordt ingevuld want verzorging is hier niet.
Dan maar weer verder, glijdend naar beneden. Volgens de parcoursbeschrijving moet er zo een verzorging komen. Na de oversteek van een beek moet 200 meter verder de verzorging El Salto zijn. Na een kilometer glijden duikt er een fotograaf op. Direct voor de oversteek van de beek. We hoeven niet door het water. 
Er ligt een boom over de beek en er is een touw gespannen. Pure luxe. Na de oversteek alsnog natte voeten. Modder, glijden en water komt van rechts. Even een greppel in en ik sta in El Salto. Eindelijk verzorging. Nou ja, verzorging. Een bord met schijfjes salami en wat koekjes. Ik vraag om water. Helaas, dat hebben ze hier niet. Dan moet je halen uit de beek. Dus maar weer de greppel in en bij een van de stroompjes de bidons gevuld. In de verzorgingspost krijg ik nog koffie aangeboden. Na de koffie direct verder. Modder, water, beekjes en nu ook hoogveen. Bij El Salto begint weer het bos en dat blijft zo tot El Ascenso.
Voor de afwisseling is er soms een dikke kilometer hoogveen. Dan geen modder maar wel nat. Het is een prachtige omgeving maar na uren door dat bos heb ik het wel gezien. Ik wil wel eens iets anders zien. Gelukkig zit dat in het tweede stuk. Vanaf Ruta Milodón (ligt de eerste dropbag) tot de finish gaat het over de Pampa. Uitgestrekte leegte met hier en daar Guanacos en Nandoes. Dit is een minder technisch deel. Met veel karrensporen. De plek om wat snelheid te maken. Is ook nodig want de afgelopen kilometer gaan niet snel. Durf ook geen risico's te nemen. Ik loop hier in mijn eentje en regelmatig zak ik tot kniehoogte in de modder. Ik wil niet weten hoe dit afloopt als ik er met volle snelheid in stap. Regelmatig ligt er een boom op de weg. Soms onderdoor, soms er overheen en soms er omheen. Ligt er geen boom zijn er altijd de boomwortels. Glad. Ik heb al een behoorlijke val gemaakt in het begin en wil voorkomen dat dit nog een keer gebeurt. Dus lopen met beleid.
Na El Salto volgt El Bosque. In mijn "runners passport" in hij afgetekend maar kan me er niets meer van herinneren. Geen idee hoe de verzorging was. Volgende verzorging is Rio Tenerife. Tot hier nog steeds het zelfde parcours. Mooi als je even de tijd neemt maar ik heb vaak gedacht "ik heb dat bos nu wel gezien!". Steeds dezelfde bomen, steeds dezelfde modder, steeds dezelfde boomwortels, steeds dezelfde ....
Bij Rio Tenerife een uitgebreidere verzorging. Veel chocolade-achtige repen, koffie en instant soep. Helaas geen warm water. Daar moet je even op wachten. Er staat en grote ketel in het kampvuur naar die is net gevuld met water uit de beek dus dat kan even duren. Hier niet op gewacht. Snel een paar chocolade dingen naar binnen en verder. Pak als extra nog een proteïne reep uit mijn rugzak.
Na Rio Tenerife verandert het bos. Andere bomen en het gaat nu heuvel op. Hier en daar mooie doorzichten. De wereld wordt weer iets groter. Niet meer opgesloten op een smal boomwortel modder pad in het bos. Kan ook weer wat snelheid maken. Mooi heuvelachtig deel aan het rand van de boomgrens. Links boven mij zicht op rotsen en rechts onder mij de bossen. Het loopt hier heerlijk. Volgende stop is El Ascenso en dan alleen over Paso Víctor Ãlvarez. Dan hebben we het moeilijkste deel gehad. In Ruta Milodón dan eten en drinken. Vervolgens in draf over de karrensporen naar Estancia Dos Lagunas. Daar is ook de finish van de 70KM. De 70KM lopers krijgen waar voor hun geld want de afstand van start tot Estancia Dos Lagunas is dik 80KM. Na Estancia Dos Lagunas zijn het volgens de beschrijving paden en karrensporen. Lijkt dus ook een stuk om lekker te kunnen draven over de Pampa. Tussen de Guanacos, Nandoes en misschien af en toen een meertje met Flamingo's.
Vlak voor Rio Tenerife had in mij koplamp aangedaan. In het bos werd het al donker. Later toen het parcours weer meer open werd de koplamp weer uitgedaan. Pas een uur na vertrek uit Rio Tenerife was hij weer nodig. Het begon donker te worden. Hierdoor was ook het kampvuur van de volgende post van verre te zien.
Na een kleine 12 uur onderweg dan eindelijk aan de voet van berg. Hier gaat het via Paso Víctor Ãlvarez naar Ruta Milodón. Vandaar de Pampa op. Het gebied waar je het Patagonië ziet van de plaatjes.
Vanaf afstand is te zien dat het druk is in El Ascenco. Meer lopers dan ik tot nu heb gezien bij een verzorgingspost. Bij het ingang van het kamp wordt ik opgewacht. Er staat iemand met zijn armen te zwaaien om de aandacht te trekken. Dit zal wel de man met de pen zijn. De man die het runners passport moet invullen. Ik loop naar hem toe passport in de hand. Maar dit was niet de bedoeling. Hij begint tegen me te praten in het Spaans. Ik antwoord in het Engels. Ik heb er geen woord van begrepen. Dus hij in zijn beste Engels. Waren maar een paar woorden maar de boodschap was duidelijk! You stop here, race finished. Bad weather, very cold!
Teleurstelling en aftocht.
Een kleine 12 uur geworsteld over 41 kilometer en je wordt tegengehouden. Rugzak vol spullen om de kou te trotseren. Spullen een aantal keer getest bij gevoelstemperturen van -17 tot -20 graden en dan mag je niet verder omdat het verderop koud is. Maar de kou was toch aangekondigd, vandaar toch ook al die verplichte kleding in mijn rugzak.
Een dik jaar geleden werd de fakkel ontstoken. Tot aan de briefing heeft deze flink gebrand. Tijdens de briefing begon de fakkel te flikkeren. De uren daarna veranderde het in een klein fakkeltje en nu gaat het als een nachtkaars uit. Wat een anti climax!
We mogen niet verder maar de hulpeloze helpers hebben ook geen idee hoe nu verder. Ze doen zelfs even een poging om ons naar Estancia Perales te brengen. Estancia Perales is een hotel en was de finish van de 42KM. We zijn nog geen 5 minuten onderweg als de helpers beseffen dat ze niet weten hoe de GPS werkt. Terug dus naar El Ascenso. Wat nu volgt is uren wachten op een gids die ons naar de bewoonde wereld gaat brengen. Intussen zijn er vijf kampvuren. De 36 lopers en handvol helpers zitten rond de kampvuren om zich te warmen. Veel hebben de natte schoenen bijna in het vuur hangen. Zolang je loopt met de natte voeten geen probleem maar als je stil gaat zitten worden ze koud. Een enkele keer vliegt er een sok in de brand maar sokken, schoenen en voeten blijven zo lekker warm. Na de mislukte uitbraakpoging naar Estancia Perales heeft de meerderheid zich in zijn overlevingsdeken gewikkeld. Best wel een mooi gezicht de vlammen van het kampvuur die weerkaatsten in de aluminium en gouden dekens.
Ik heb eerste bij een van de kampvuren mijn schoenen gedroogd. Daarna de sokken gewisseld en ben tegen een boom gaan zitten. Voor zover mogelijk. In de eerste kilometers was ik gevallen, plat op mijn achterste. Hierdoor was echt zitten niet mogelijk. Wisselend van bil naar bil val ik toch een aantal keer in slaap. Later blijkt dat ik door de val een gekneusd heiligbeen had opgelopen.
Totaal heb ik vijf uur bij El Ascenso gezeten. Na vijf uur komt de gids. Deze brengt ons naar de bewoonde wereld. Blijkt toch nog vijf kilometer lopen en natuurlijk weer door de modder, natte prut en hoogveen. We komen uit bij een boerderij. Daar staan drie busjes klaar. Deze brengen ons naar ? Het vermoeden is Estancia Perales maar dat blijkt niet het geval. Na een dik uur wordt duidelijk dat we naar Puerto Natales worden gebracht. Iets voor 06:00 komen we daar aan. Acht uur nadat we zijn tegengehouden bij El Ascenso.
Geen twijfels meer.
De marketing van de Ultra Fiord 2018 was goed. Filmpje, foto's en verhalen allemaal top echter de uitvoering bleek een heel ander verhaal. Veel wijzigingen in de planning en vervolgens slechte communicatie over deze wijzigingen. Na een dag van onduidelijkheid wordt je naar de start gebracht, er is een startschot en daarna is het red je jezelf. Natuurlijk is het een hele opgave om in de "middle of nowhere" de Ultra Fiord te realiseren. Maar dat weet je als lokale organisatie toch ook! Het lijkt er echter op dat de organisatie een te grote broek aantrekt en daarbij de realiteit uit het oog te verliest. Van de 4 gelopen editie is 3 keer de route aangepast. Twee keer vanwege het slechte weer en een keer doordat een landeigenaar geen permissie gaf om over zijn land te lopen. Hoe reëel is dan deze route? Elke jaar lees je weer de verhalen over de minimale verzorgingsposten en hun slechte bevoorrading. Natuurlijk, een deel van de verzorgingsposten bevindt zich op moeilijk toegankelijke locatie daardoor is uitrusting en bevoorrading een uitdaging. Maar beloof dan ook niets. In de Runners Guide staat een pracht van een overzicht. Wat je wel niet allemaal kan krijgen bij de verzorgingsposten. De realiteit is echter anders. Veel verplicht materiaal. Met name wat betreft kleding. Afgelopen jaar daarvan dan ook een controle, echter dagen voor de wedstrijd. Bij de start helaas geen controle en ook onderweg geen controle. Volgens statement van de organisatie is het de verantwoordelijkheid van de loper om de verplichte spullen bij zich te hebben. Met gevolg dat deelnemers die hun verantwoordelijkheid niet nemen onderkoeld raken waardoor de organisatie de wedstrijd deels staakt. Natuurlijk begrijpelijk, maar wel erg zuur voor de lopers die hun verantwoordelijkheid wel hebben genomen.
Voor mij dan ook geen twijfel. Niet nog een keer inschrijven. Parcours was schitterend, veel van de vrijwilligers in Puerto Natales waren enthousiast, gemotiveerd en deden uitstekend werk. Helaas laat de organisatie tijdens de wedstrijd een totaal ander beeld zien. Waarschijnlijk handelen ze naar de mogelijkheden die ze hebben maar dat is onvoldoende gezien de aard van het parcours en onvoorspelbaarheid van het weer op delen van het parcours.
Voor degene die na het lezen denken dit is iets voor mij, de inschrijving voor 2019 is al weer geopend.
Let wel de inschrijving is niet goedkoop. Voor de 100 mijl zijn de kosten, afhankelijk van het inschrijfmoment, USD 460,- tot USD 702,-
Wil je deelnemen en moet je nog inschrijven dan kan dat nog voor USD 615,-
Na 1 september betaal je de hoofdprijs: USD 702,-
