Arjen Kwint (Loppersum) deed gisteren in het Duitse Ibbenburen mee aan de 24,7 kilometer lange Klippenlauf uitgezet in het Teutoburgerwoud. Deze zware wedstrijd, waarin negen klippen dienden te worden bedwongen, gebruikte hij als voorbereiding op de Bockenheim Marathon, gepland op zondag 15 april a.s. Deze marathon vindt eveneens plaats op een zwaar, zeer geaccidenteerd parcours in het Teutoburgerwoud. Arjen legde de 24,7 kilometer af in 2.23.26 uur. Hij klasseerde zich hiermee als 54e bij de mannen 45. Lees hieronder zijn verslag.
Met een marathon in het vooruitzicht met 500 hoogtemeters en het idee om in 2019 mee te doen aan de Hermannslauf in het Teutoburgerwoud leek het me een prima idee om mee te doen aan de Klippenlauf in Ibbenbüren.
Als ik vooraf keek naar het parcours en de beschrijving van de 9 Klippen die bedwongen moesten worden had ik al genoeg respect en ontzag. Het idee was dan ook om in elk geval ongeschonden uit de strijd te komen en verder te genieten van de schitterende omgeving.
Om 14:00 het vertrek samen met zo’n 800 andere lopers. Waar bij de Teutolauf nog 25% van de deelnemers uit Nederland komt waren er hier misschien zo’n 25 Nederlanders onder de deelnemers. Als niet-Warmdüscher liepen we richting het bos. De eerste twee klippen kwam ik redelijk makkelijk overheen. Wel voelde ik al een hoge hartslag. In de afdalingen was het goed opletten en waar ik verwacht had dat mijn hartslag zou zakken bleef hij relatief hoog.
Bij de derde klip genaamd de ‘Postweg-Klippe’ moest ik de laatste 20 meter wandelen. Met een stijgingspercentage van 25% ging het hardlopend net zo snel als wandelend. Gelijk daarna weer door. Hier liep ik iets te kort op mijn voorganger waardoor ik een boomstronk niet zag en licht door mijn enkel ging. Ik kon de klap nog opvangen en kon doorlopen hoewel kleine pijnscheutjes bij oneffenheden wat vervelend waren. Langzamerhand ging mijn tempo ook omlaag, terwijl mijn hartslag niet herstelde. Ach ja, het gaat hier ook niet om de tijd dus dan maar wat rustiger over de volgende klippen. Bij de 8e Klippe, de ‘Hassberg-Klippe’ was de stijging gelijk in het begin. Mijn benen verzuurden gelijk en dat werd dus weer wandelen. De puf was er nu volledig uit en ik moest nog 5 kilometer en nog 1 Klippe. Daar aangekomen ook het eerste stuk gewandeld en toch weer de kracht en de moed verzameld om het laatste stuk wel weer te rennen. Blij dat ik boven was en nu dalend naar de finish kon. Helaas nog een klein klimmetje die me ook mentaal sloopte. Weer 100 meter wandelen. Daarna in een nog lager tempo richting finish. Onderweg nog bijna ondergekotst door een hardloper die net een ambulance in gerold werd. Dit was voor mij de bevestiging dat de loop erg zwaar was en dat je niet over je grenzen heen moeten gaan en dat stukjes wandelen de juiste keuze is. Eindelijk dan de finsh, na een Alcoholfrei en een Kuchen weer op huis aan.
Wie gaat er volgend jaar ook mee ?????
