Gonny Houtman uit Winsum heeft vanmiddag tijdens de Dam tot Damloop van Amsterdam vanaf het Centraal Station via de de IJtunnel en de Zaanse schans naar de finish in de Peperstraat in het centrum van Zaandam evenals vorig jaar met grote overmacht de 16.1 kilometer bij de vrouwen60 gewonnen. Dit grootste eendaagse hardloop evenement van Nederland telde op de onderdelen jeugdlopen, de 4 mijl, de 10 Engelse mijlen en de ladiesrun maar liefst 55.000 deelnemers. Het loopweer viel een beetje tegen. Het was benauwd en de deelnemers hadden de aantrekkende wind veelal tegen. De sfeer was zoals ieder jaar weer uitstekend met veel muziek en publiek langs de kant. De afvaardiging van Artemis bestond uit zeven personen. Bij de vrouwen60 was Gonny Houtman haar tegenstanders duidelijk te baas. Gonny noteerde een keurige tijd van 1.12.45 uur. Haar naaste belagers Anne van Dijk uit Haastrecht en Joke van Bruggen uit Wieringen volgden met 4.32 respectievelijk 8.14 minuten op eerbiedige afstand. Enigszins verrassend maar niet minder verdiend behaalde Angelique Nienhuis bij de vrouwen35 een uitstekende 2e plaats. Met haar tijd van 1.13.17 uur moest ze weliswaar 5.34 minuten toegeven op de winnares Irene Zonneveld uit Bergen maar bleef ze de als derde geklasseerde Bianca Juffermans uit Lisse 2.16 minuten voor. Met haar tijd verbeterde Angelique niet alleen haar persoonlijk record op deze afstand met 3.36 minuten maar liep ze bovendien het bestaande clubrecord bij de vrouwen senioren op de 16.1 kilometer van 1.13.41 uur sinds 25 april 2009 op naam van Adri Wierenga uit Ulrum gelopen in Siddeburen uit de boeken. Gefeliciteerd! Ook de overige vijf Artemissers leverden in Zaandam prima prestaties. Tom Houtman uit Warffum, 24e bij de mannen35 in 1.12.14 uur, verbeterde zijn oude besttijd met 2.55 minuten. Ook Simone Binnema uit Eenrum was op deze afstand 2.01 minuten sneller dan ooit. Met een tijd van 1.17.32 uur werd zij 9e bij de vrouwen 40. Aad van der Drift en Bert Niemarkt uit Winsum en Roelof Eltingh uit Warffum completeerden de Artemis afvaardiging met tijden van 1.27.39, 1.36.06 en 1.29.31 uur. Aad werd hiermee 20e bij de mannen55. Van Bert en Roelof is de klassering niet bekend. De prijsuitreiking van alleen de winnaars van de diverse masterklassen vond plaats op het podium in het Dam tot Dam park door niemand minder dan de voormalige Noorse langebaanschaatser Johann Olav Koss, oprichter van de Stichting Right to Play. De wedstrijd bij de mannen werd gewonnen door Nguse Amlosom uit Eritrea in 45.28 minuten. Bij de vrouwen ging de winst naar de Keniaanse Joyce Chepkirui in 51.33 minuten. Zie de uitslagenpagina. Het verslag van Aad van der Drift staat bij lees meer...De foto´s van Aad, Geert en Tom Houtman staan hier. 

Van Dam tot Dam en van trein tot trein

Nederland is niet zo groot, vergeleken met menig wereldstad past ons landje er makkelijk in. Het openbaar vervoer lijkt in ons land dan ook meer op de metro van menig metropool. Noord en Zuid Nederland, dus ook Winsum uitgezonderd. Op zondagochtend vertrekt de eerste trein om 8.56 en kom je pas om 11.29 in Amsterdam aan. Daarentegen kun je vanuitSauwerd weer wel tijdig in de hoofdstad arriveren, dus stond ik ruim op tijd op een stil station een dorp verderop te wachten. Daarbij had ik het gevoel alsof ik in een of andere Western beland was. Ergens scharnierde er iets in de zachte bries en de haan van het voormalige stationsgebouwtje kraaide er lustig op los. De trein werd vanaf Amersfoort bevolkt met mannen van mijn leeftijd met op hun schoot een witte bagagetas. Ieder jaar lijkt het alsof er meer mensen meedoen met de Dam tot Dam loop.

De organisatie zegt dat er 55.000 loopgekken zijn die aan deze vermaarde loop meedoen. Het is voor de 29e keer dat men dit evenement houdt. In het startvak sta ik vlak naast een 67-jarige die alle keren heeft meegedaan. Zelf doe ik pas voor de 5e keer mee, dus ken ik inmiddels de route. De Houmannenclan gaat ook al jaren met een vaste ploeg, voor mij is er helaas geen plek meer in de auto. Erg is dat niet, want met de trein ben je er meestal sneller, al is het tussen de rails viezer en drukker. Ik behoorde deze reis tot de gelukkigen die op de terugreis maar 5 minuten vertraging had en die de hele reis mocht blijven zitten. Anderen hadden last van een flink aantal storingen op het spoor.

Het startgebied is enorm groot, voor het centraal station leek alles voor de wedstrijd te zijn ingericht. Heel veel vrachtauto's van PTT post staan te wachten op de eerdergenoemde witte tassen van de deelnemers. Vrachtwagen 1 staat helemaal vooraan, dus wurm ik me door de enorme massa medelopers heen.

Na afgifte van mijn witte tas neem ik via de Wallen de kortste weg naar de start. Uiteraard kan ik het niet nalaten even om me heen te kijken als ik langs een paar dames van lichte zeden loop. Ze moeten niet helemaal in de werkelijkheid leven want ook met korte broek en startnummer proberen ze me naar binnen te wenken. Omkijkend zie ik dat een hele sliert andere lopers op dezelfde ervaring wordt getrakteerd.

Net als vorig jaar was ik weer krap op tijd in het starthok op de Prins Hendrikkade. Ik had me in de nauwe straatjes een beetje ingelopen, maar met weinig plezier. Het was warm en mijn linker hamstring protesteerde nogal. Het sombere voorgevoel werd al spoedig verdreven door de aanblik van Gonny, Tom, Simone en Angelique. Gonny was even losgelaten uit het dames startvak en kwam me speciaal begroeten. Vanuit het prominente damesstartvak vertrekt men 6 min en 4 seconden eerder dan de rest van het wedstrijdveld. De snelle mannen kunnen dan de achtervolging inzetten. Ik hoor daar niet bij, dus neem ik een bescheiden plaats bij de enthousiaste lopers in.

Het startschot is op de seconde nauwkeurig. Veel en veel te snel vertrek ik, wat ik vorig jaar nog zo goed deed vergat ik dit keer. In volle vaart rende ik op de IJtunnel af. De gang naar beneden lukte nog wel, daarbij werd ik door het verval geholpen. De lucht was in de tunnel schoon dankzij enorme ventilatoren die zelfs voor een bescheiden tegenwindje leken te zorgen. Of het de trommelaars waren die in de tunnel voor een opzwepende colère herrie zorgden weet ik. De stijging vanaf de bodem van het IJ was te lang, uitgeput liep ik het zonlicht tegemoet.

Richting Zaandam staan er veel mensen op de pas aangelegde viaducten. Verdwaasd van de tunnel-inspanning zwaaide ik terug naar de roepende en heftig zwaaiende kijkers.

In Amsterdam Noord wordt volop gewoond. Menig café en bar kom je op de route tegen. Heel veel particulieren hebben langs de weg hun muziekinstallatie neergezet. Op de hoek van Het Barkpad staat een bordje waar zelfs de volkszanger Gordon wordt aangemoedigd. Heel veel live bandjes spelen muziek plat Hollands tot en met Country en Techno. Uiteraard klinkt er ook Jordaan vanaf de zijkanten. Er is onderweg meer te doen, zo is er in de Molenwijk een heus buurtfeest. Ook hier worden lopers enthousiast aangemoedigd. Dat is voor mij wel nodig, de tunnel heeft mijn hamstring behoorlijk op de proef gesteld.